ΠΕΡΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ: ΚΑΝΩΝ ΜΗ΄ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Ει τις Λαϊκός της εαυτού γυναίκα εκβαλών, ετέραν λάβοι, ή παρά άλλου απολελυμένην, αφοριζέσθω.
Ερμηνεία (από το Πηδάλιο της Εκκλησίας):
Όποιος λαϊκός χωρίσει τη γυναίκα του άνευ λόγου πορνείας ή μοιχείας και πάρει άλλη ας αφορίζεται. Τα ίδια ισχύουν και για τη γυναίκα. Όποιος δε άνδρας ή γυναίκα χωρισθούν άνευ ευλόγου αιτίας και δευτεροπαντρευτούν, πρέπει να κανονίζονται ως μοιχοί (επτά χρόνια να μην κοινωνήσουν). Αν τα ανδρόγυνα χωρισθούν άνευ πορνείας, ή πρέπει να μένουν ανύπανδρα ή πρέπει να διαλλαγούν και να ενωθούν όπως λέει ο Παύλος στην Α΄ Κορινθ. ζ΄.
Σχολιασμός (από το Πηδάλιο της Εκκλησίας):
Η μεν ακρίβεια και η απόφαση του Κύριου θέλει ούτε ο άνδρας να χωρίζει τη γυναίκα του, ούτε η γυναίκα τον άνδρα της. Επίσης ο Κύριος και για τον άνδρα και για τη γυναίκα είπε: “Ος αν απολύση την γυναίκα εαυτού και γαμήση άλλην, μοιχάται επ’ αυτήν. Και εάν γυνή απολύση τον άνδρα αυτής και γαμηθή άλλω μοιχάται (Μαρκ. ι΄.41)” και “Ο απολύσας την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, ποιεί αυτήν μοιχευθήναι, και ο απολελυμένην γαμών, μοιχάται (Ματθ. ε΄. 32, ιθ΄. 7)”.
Και αυτός ο Μ. Βασίλειος γράφει σχετικά τόσο σε άλλα μέρη όσο και στον ιβ΄ όρο των Ηθικών του. Λέει και στον λε΄ αυτού Κανόνα: “Όταν η γυναίκα αφήσει τον άνδρα της, πρέπει να εξετάζουμε για ποια αιτία τον άφησε, και αν φανεί ότι η γυναίκα αλόγως και χωρίς αιτία τον άφησε, ο μεν άνδρας να είναι άξιος συγχωρήσεως η δε γυναίκα αξία κανόνος και επιτιμίου, ως αιτία γινομένη του κακού. Εύλογος αιτία του χωρισμού του ανδρογύνου δεν είναι καμία άλλη παρά μόνο η πορνεία, ή η μοιχεία του ανδρός και της γυναικός”.
Και ο Ζωναράς, ερμηνεύοντας τους θ΄ και κα΄ κανόνες του Μ. Βασιλείου λέει: “και τα δύο μέρη πρέπει να υπομένουν ο ένας τον άλλο και όχι να αποχωρίζονται, αφού και ο Απόστολος λέει ότι ο πιστός άνδρας πρέπει να συνοικεί με την άπιστη γυναίκα και αντιστρόφως η πιστή γυναίκα με τον άπιστο άνδρα, δια την ελπίδα της σωτηρίας αμφοτέρων (α΄ Κορινθ. ζ΄ 16). Πόσο μάλλον πρέπει να συνοικεί και να μη χωρίζει το ανδρόγυνο σε κάθε άλλη περίπτωση, αφού δεν το χωρίζει η χειρότερη από όλες τις αμαρτίες που είναι η ασέβεια. Αν δε, αφού γίνουν όλες οι προσπάθειες, δεν υπάρχει τρόπος να ενωθεί το ανδρόγυνο, το μεν αθώο μέρος (εκείνο που δεν ζητάει διαζύγιο) εξ ανάγκης μπορεί να δευτεροπαντρευτεί. Όχι όμως και το ένοχο μέρος (εκείνο που ζήτησε διαζύγιο). Το ένοχο μέρος θα πρέπει να θρηνεί και να κλαίει για την αμαρτία του και να βρίσκεται σε λύπη και ζωντανή χηρεία διότι “ους ο Θεός συνέζευξεν” αυτό διαχώρισε”.
Το ένοχο μέρος, κατά τον Χρυσόστομο (Λόγος εις το “γυνή δέδεται νόμω κλπ.”), θα πρέπει να υπόκειται και σε περιουσιακή ζημιά, όπως και οι νόμοι εκείνης της εποχής πρόσταζαν, όπως επίσης το ένοχο μέρος να μην δευτεροπαντρεύεται. Πιο συγκεκριμένα η λη΄ Νεαρά του Λέοντος προστάζει ότι ο άνδρας της μοιχευθείσας να παίρνει την προίκα της, ενώ η μοιχευθείσα να κλείνεται σε Μοναστήρι.
Και ο Θεολόγος Γρηγόριος λέει: “τα αντρόγυνα δεν πρέπει να χωρίζουν και γι’ αυτό το λόγο είναι ανάγκη το ένα μέρος του ανδρογύνου να υπομένει το άλλο. Και τόσο η γυναίκα πρέπει να υποφέρει τον άνδρα της και αν ακόμα την βρίζει και αν την δέρνει και αν ξοδεύει την προίκα της και ότι άλλο και αν κάνει, όπως το ίδιο ισχύει και για τον άνδρα”. Και ο Χρυσόστομος προσθέτει ότι θα πρέπει να ανέχονται ο ένας τον άλλο ακόμα και αν υπάρχουν και άλλα ελαττώματα, πάθη και ασθένειες (Λόγος εις το “γυνή δέδεται νόμω κλπ.”). Επίσης αν και οι νόμοι του κράτους επιτρέπουν να χωρίζουν τα ανδρόγυνα για πολλούς άλλους λόγους, ο Χρυσόστομος εναντιούμενος σε αυτό λέει: “Ο Θεός δεν θα μας κρίνει κατά τους νόμους του εκάστοτε κράτους, αλλά κατά τους νόμους όπου αυτός νομοθέτησε περί του γάμου. Μια μόνο εύλογη αιτία χωρισμού ορίζεται από τους νόμους του κράτους (του Λέοντα και του Κωνσταντίνου) και αυτή η αιτία είναι όταν το ένα μέρος επιβουλεύεται τη ζωή του άλλου ”.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Χριστός και στη συνέχεια οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας (θεσπίζοντας ομόφωνα τους κανόνες της Εκκλησίας) δεν επιτρέπουν διαζύγιο για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο στην περίπτωση μοιχείας. Δυστυχώς σήμερα τα ζευγάρια χωρίζουν για ένα σωρό άλλους λόγους. Όπως όμως έλεγε και ο π. Παϊσιος: “Οι άνθρωποι, βρε παιδί μου, χωρίζουν από τη φιληδονία τους και από έναν εγωισμό τους. Από τίποτε άλλο. Όλους τους άλλους λόγους τους εμπνέονται εκ των υστέρων για να δικαιολογούν τους εαυτούς τους”.
Γι’ αυτό το λόγο αγαπητοί αναγνώστες κάντε τις προσπάθειές σας να μην χωρίζεται (εκτός αν υπάρχει μοιχεία, όπου ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση μπορείτε να μιλήσετε με κάποιον μορφωμένο και ενάρετο ιερέα για να σας συμβουλεύσει). Σίγουρα μπορεί να υπάρχουν διαφορές με το/τη σύζυγο. Όμως με όλους τους ανθρώπους υπάρχουν διαφορές. Δεν υπάρχει ο/η τέλειος/α. Και μετά από ένα διαζύγιο μπαίνουν όλοι σε μεγάλες περιπέτειες. Γι’ αυτό σας παρακαλώ να εξαντλείται τα περιθώρια. Κάντε όλες τις δυνατές προσπάθειες. Μην εγκαταλείπεται το γάμο σας. Αν υπάρχουν και παιδιά, τότε υπάρχει φοβερά μεγαλύτερη ευθύνη στην απόφασή σας. Εύχομαι το καλύτερο σε όλους. Με τη βοήθεια του Θεού.
