Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Λογιστικός - Εξωλογιστικός Προσδιορισμός Καθαρών Κερδών - Δημόσια Διαβούλευση με Υπουργείο Οικονομικών

Ο κλάδος των μηχανικών είναι ένας από τους λίγους παραγωγικούς κλάδους στην Ελλάδα και κάθε κυβέρνηση θα πρέπει να τον αντιμετωπίζει δίκαια και ορθολογικά. Αυτό το στόχο έχει και ο νόμος περί εξωλογιστικού προσδιορισμού των καθαρών εσόδων: δεν χωρίζει τους πολίτες σε κατηγορίες όπως γράφουν ορισμένοι, αλλά λαμβάνει υπ’ όψιν τη φύση του επαγγέλματος, όπως άλλωστε πρέπει να γίνεται για κάθε επάγγελμα.

Προκειμένου λοιπόν ο μηχανικός να ασκεί ΝΟΜΙΜΑ το επάγγελμά του, θα πρέπει να αγοράζει εξοπλισμό (Η/Υ, εκτυπωτή, plotter, scanner κλπ.) και εξειδικευμένο λογισμικό, το κόστος του οποίου είναι πολύ υψηλό. Επιπρόσθετα απαιτούνται και άλλα λειτουργικά έξοδα, όπως σύνδεση στο διαδίκτυο (για αποστολή και λήψη δεδομένων (μελετών, απαιτήσεων χρήστη, τροποποιήσεων κλπ.)) καθώς και έξοδα τηλεφωνίας (τις περισσότερες φορές ο μηχανικός βρίσκεται στο εργοτάξιο και χρησιμοποιεί το κινητό του για επικοινωνία με τον πελάτη). Επίσης για την άσκηση του επαγγέλματος απαιτούνται αναλώσιμα (χαρτί, τόνερ/μελάνια, CD/DVD κλπ. κλπ.). Τα έξοδα γίνονται ακόμη μεγαλύτερα με την ενοικίαση χώρου για το τεχνικό γραφείο (ενοίκιο, κοινόχρηστα και λογαριασμοί ΔΕΗ/ΟΤΕ/ΕΥΔΑΠ). Τέλος (αν ξέχασα κάτι ας με συμπληρώσει κάποιος συνάδελφος) μεγάλο έξοδο αποτελεί και η μετακίνηση με το αυτοκίνητο από το γραφείο προς το εργοτάξιο και αντιστρόφως (βενζίνες, διόδια, τέλη κυκλοφορίας, service, βλάβες, απαξίωση αυτοκινήτου κλπ. κλπ.). Για να καταλάβουν και οι υπόλοιποι (οι μη μηχανικοί), σύμφωνα με το νόμο ο μηχανικός πρέπει να βρίσκεται συνεχώς στο εργοτάξιο. Αυτό σημαίνει ότι αν ένα εργοτάξιο βρίσκεται σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από το γραφείο του (κάτι το οποίο ισχύει κατά μέσο όρο), ο μηχανικός θα πρέπει να διανύει καθημερινά 80 χιλιόμετρα για να κάνει σωστά τη δουλειά του. Επί 22 μέρες = 1760 χιλιόμετρα το μήνα ! Και αυτά τα χιλιόμετρα ισχύουν εάν είναι νόμιμος και πηγαίνει μόνο σε 1 εργοτάξιο. Αν αθροίσουμε λοιπόν τα παραπάνω αναλογούντα ποσά θα καταλάβουμε πόσο πολυέξοδη είναι η δουλειά του μηχανικού ! Βεβαίως θα μου πείτε ότι ο Η/Υ, το κινητό κλπ. χρησιμοποιούνται από τον ίδιο και για προσωπικές του δουλειές. Συμφωνώ. Όμως πως θα κάνουμε το διαχωρισμό; ‘Η μήπως να έχουμε επαγγελματικό και προσωπικό αμάξι, επαγγελματικό και προσωπικό Η/Υ/κινητό κλπ κλπ;

Και επειδή είναι πολύ δύσκολο να υπολογίζεται το αναλογούν μέρος κάθε εξόδου, για τους λόγους αυτούς και πολύ σωστά το κράτος εφαρμόζει εξωλογιστικό προσδιορισμό για το καθαρό κέρδος. Εάν βέβαια το κράτος αποφασίσει να δέχεται όλες τις αποδείξεις (πράγμα το οποίο έχει τεράστιες δυσκολίες συλλογής, φύλαξης, ελέγχου, διασταύρωσης κλπ κλπ) τότε θα μπορούσε να γίνει λογιστικός προσδιορισμός, αν και κάτι τέτοιο θα προσέθετε τεράστια γραφειοκρατία και στους μηχανικούς αλλά και στο κράτος.

Όσον αφορά εκείνους που δήθεν ζητάνε δικαιοσύνη και λένε ότι κάνουν την ίδια δουλειά με το μηχανικό αλλά δεν είναι μηχανικοί, αυτά που λένε δεν ισχύουν. Μόνο μηχανικός μπορεί νόμιμα να υπογράφει κατασκευαστικές μελέτες και να επιβλέπει έργα (οπότε έχει και τα προαναφερθέντα κόστη). Προφανώς αυτοί οι κύριοι που τα γράφουν εννοούν τη συμμετοχή τους σε ερευνητικά έργα ή σε άλλες δουλειές γραφείου. Τέτοιου είδους εργασίες όμως (και σύμφωνα με το νόμο) φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο είτε είσαι μηχανικός είτε οτιδήποτε άλλο. Εκεί πράγματι είναι φοροδιαφυγή του μηχανικού. Όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιο για μια μικρή μερίδα μηχανικών που φοροδιαφεύγουν (κάνοντας παράνομη χρήση των συντελεστών) να ζημιωνόμαστε όλοι εμείς οι χιλιάδες υπόλοιποι που είμαστε νόμιμοι και υποβαλλόμαστε σε μεγάλα έξοδα λόγω της φύσεως του επαγγέλματός μας. Άλλωστε οι νόμοι φτιάχνονται για τους νόμιμους και όχι για τους παράνομους.

Επιπρόσθετα εάν επιβληθεί στους μηχανικούς λογιστικός προσδιορισμός, δεν νομίζω ότι θα φέρει ιδιαίτερα αποτελέσματα στα έσοδα του κράτους. Καθένας μπορεί με πολύ μικρό κόστος ίδρυσης και λειτουργίας να ανοίξει μια ομόρρυθμη ή ετερόρρυθμη εταιρία οι οποίες φορολογούνται με 20% (μείον ένα σωρό κατηγορίες εξόδων). Γιατί να μαζεύει και να φυλάει αποδείξεις για χρόνια (μέχρι τον έλεγχο), τη στιγμή μάλιστα που θα δικαιολογείται μόνο ένα μικρό ποσοστό των συνολικών εξόδων ?

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι ο Ελληνικός λαός ψήφισε την κυβέρνηση Παπανδρέου για να δώσει νέα πνοή σε όλη την οικονομία και όχι να επιτεθεί κατά του παραγωγικού ιστού της χώρας. Και η κατάργηση του εξωλογιστικού προσδιορισμού χωρίς σχέδιο είναι τέτοιου είδους επίθεση.

Η Ελλάδα έχει πλούτο, ο οποίος όμως εξαφανίζεται σε μίζες, κλεψιές, υπερτιμολογήσεις, λαδώματα, ανταλλαγές κλπ κλπ. Ξεκινήστε με την πάταξη αυτών των φαινομένων και θα δείτε ότι όχι μόνο θα σας φτάνουν αυτά που μαζεύετε από εμάς, αλλά θα σας περισσεύουν κιόλας. Πρώτο μέτρο λοιπόν η δημοσίευση στο διαδίκτυο των αποτελεσμάτων όλων των διαγωνισμών προμήθειας όλων των οργανισμών του δημοσίου. Να αναγράφεται στο κάθε προμηθευόμενο είδος, η πλήρης ονομασία του, η εταιρία κατασκευής, η τιμή αγοράς από τον προμηθευτή και η τιμή πώλησης και να δίνεται το δικαίωμα ένστασης (με κάποιο τρόπο) στους Έλληνες πολίτες, όταν παρατηρούν φαινόμενα διαφθοράς. Δεν μπορεί τα Ελληνικά νοσοκομεία να αγοράζουν 1 γάζα για 3 ευρώ τη στιγμή που ο πωλητής την έχει αγοράσει 0.1 Ευρώ. Δεν μπορεί ο Ελληνικός στρατός να αγοράζει 1 αεροπλάνο σε 4πλάσια τιμή απ’ ότι αγοράζει το ίδιο αεροπλάνο ο Τουρκικός στρατός.

Μόνο η πάταξη αυτών των φαινομένων μπορεί να φέρει μακροπρόθεσμα εξυγίανση και κερδοφορία του κράτους καθώς επίσης και η σωστή αξιοποίηση της περιουσίας του κράτους (φυσικός πλούτος, νησιά, κτίρια, δημόσια περιουσία κλπ κλπ). Ξεκινήστε λοιπόν από αυτά γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να πείσετε κανέναν ότι απαιτούνται άλλα σκληρά μέτρα (λογιστικός προσδιορισμός, αύξηση ΦΠΑ, αύξηση φόρων κατανάλωσης κλπ κλπ).

Συνοψίζοντας πιστεύω ότι θα πρέπει να παραμείνει ο εξωλογιστικός προσδιορισμός για τα καθαρά κέρδη των μηχανικών ως έχει. Τέλος καμία κυβέρνηση δεν πρέπει να προχωράει σε αλλαγές χωρίς την εξέταση της γνώμης των άμεσα εμπλεκομένων: στην περίπτωσή μας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Ας μιλήσει λοιπόν η κυβέρνηση με το ΤΕΕ και να μη βιαστεί να πάρει αποφάσεις που θα στοιχίσουν σε χιλιάδες οικογένειες και θα έχουν σημαντικό κοινωνικό αντίκτυπο.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΕΞΥΠΝΕΣ ΙΔΕΕΣ

1) Άτομα για να κάνουν Human Intelligence Tasks μέσω του Amazon Mechanical Trunk http://bit.ly/vviLN

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Σωκράτης: ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου

Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου,

Δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. «Η μόρφωση είπε, είναι θέμα
συμπεριφοράς...

Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να
ελέγχονται από αυτές...

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική ..

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές..

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς
καλοπροαίρετα ..

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους..

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους..

7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Πλούτος και φτώχεια: Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Αναδημοσίευση από: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1275

Αν δεις κάποιον να γίνεται πλούσιος χωρίς να το αξίζει, μην τον καλοτυχίσεις, μην τον ζηλέψεις, μην τα βάλεις με τη θεία πρόνοια, μη νομίσεις ότι γίνεται τίποτα στον κόσμο τούτο τυχαία και άσκοπα. Θυμήσου την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. O πλούσιος είχε φτάσει στην κορύφωση του πλούτου και των απολαύσεων, ενώ συνάμα ήταν σκληρός και απάνθρωπος, πιο άγριος κι από τα σκυλιά. Τα σκυλιά σπλαχνίζονταν το Λάζαρο κι έγλειφαν τις πληγές, που σκέπαζαν το σώμα του, ενώ ο πλούσιος ούτε τα ψίχουλα του τραπεζιού του δεν έδινε στον φτωχό. Ο πλούσιος είχε περισσότερα απ’ όσα του χρειάζονταν. Ο Λάζαρος δεν είχε ούτε τα απόλυτα αναγκαία, ούτε την απαραίτητη καθημερινή του τροφή. Και μολονότι πάλευε συνέχεια με την πείνα και την αρρώστια, δεν αγανάκτησε, δεν βλαστήμησε το Θεό, δεν παραπονέθηκε ενάντια στη θεία πρόνοια.

Δεν είναι, λοιπόν, αδικαιολόγητο, ενώ είσαι απαλλαγμένος από τέτοιες συμφορές, να βλαστημάς το Θεό, όταν άλλοι άνθρωποι, που δοκιμάζονται σκληρά από διάφορα βάσανα, δοξάζουν τον Κύριο ακατάπαυστα; Στο κάτω-κάτω, όποιος υποφέρει, κι αν ξεστομίσει καμιά βαρειά κουβέντα πάνω στον πόνο του, είναι άξιος κάποιας συγγνώμης. Όποιος, όμως, χωρίς να υποφέρει, βλαστημάει το Θεό και χάνει την ψυχή του, ποιάς συγγνώμης είναι άξιος;

Για ποιό λόγο, άνθρωπέ μου, ο πλούτος σου φαίνεται σπουδαίο πράγμα; Αναμφίβολα γιατί σου αρέσουν οι σπάταλες απολαύσεις, γιατί ευχαριστιέσαι όταν σε θαυμάζουν ή σε ζηλεύουν οι άλλοι, γιατί μπορείς με τα χρήματά σου να κάνεις κακό στους εχθρούς σου και, τέλος, γιατί όλοι σε φοβούνται για τη δύναμη που σου δίνει ο πλούτος. Ναι, γι' αυτές τις τέσσερις αιτίες κυνηγάς τα λεφτά, για την ηδονή, την κολακεία, την εκδίκηση και το φόβο. Αλλη αιτία δεν υπάρχει. Γιατί, συνήθως, ο πλούτος ούτε πιο σοφό κάνει τον άνθρωπο ούτε πιο συνετό ούτε πιο καλό ούτε πιο φιλάνθρωπο. Καμιάν αρετή δεν μπορεί να φυτέψει μέσα στην ψυχή μας ο πλούτος. Απεναντίας μάλιστα, αν βρει μερικές αρετές, τις ξεριζώνει, για να φυτέψει μέσα μας τις αντίστοιχες κακίες.

Σου φαίνεται, λοιπόν, ποθητός ο πλούτος και αξιοζήλευτος, επειδή καλλιεργεί τα χειρότερα ελαττώματα στην ψυχή μας, επειδή μεταβάλλει το θυμό σε πράξη, επειδή φουσκώνει τις σαπουνόφουσκες της δοξομανίας, επειδή ξεσηκώνει μέσα μας την αλαζονεία; Ακριβώς γι' αυτά πρέπει να τον αποφεύγεις, μη γυρίζοντας καν το κεφάλι για να τον κοιτάξεις. Αλλιώς, θα εγκαταστήσει στην καρδιά σου μερικά άγρια και φοβερά θηρία, που θα γίνουν αιτία να χάσεις κάθε τιμή. Παρουσιάζοντας, μάλιστα, την ατιμία σαν τιμή, κατορθώνει να σε εξαπατήσει, όπως οι άσχημες πόρνες, που με τα καλλυντικά και τα βαψίματα ομορφαίνουν τα πρόσωπά τους και ξεγελούν τους άντρες.

Εσύ, λοιπόν, ο πλούσιος, μην ξεγελιέσαι από τις κολακείες και τα χαμόγελα και τις περιποιήσεις των άλλων. Όλα αυτά σου τα κάνουν είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια. Αν μπορούσες να εξετάσεις τα βάθη των καρδιών εκείνων που σε κολακεύουν, θα έβλεπες ότι από μέσα τους σε κατηγορούν, σε βρίζουν, σε μισούν περισσότερο κι από τους χειρότερους εχθρούς σου. Και αν κάποτε η κατάσταση μεταβληθεί, αν χάσεις τον πλούτο σου, τότε τα προσωπεία θα πέσουν. Τότε θα γίνει ό,τι και με τις πόρνες, όταν ξεβάφονται. Τότε θα δεις καθαρά τα αληθινά πρόσωπα εκείνων που πρωτύτερα σε καλόπιαναν. Τότε θα καταλάβεις ότι ένιωθαν για σένα όχι εκτίμηση αλλά περιφρόνηση, όχι θαυμασμό αλλά φθόνο, όχι αγάπη αλλά μίσος.

Όπως ο άνθρωπος είναι μηδαμινός, λιγόχρονος και θνητός, έτσι είναι και ο πλούτος. Ή μάλλον ο πλούτος είναι περισσότερο μηδαμινός. Γιατί πολύ συχνά δεν πεθαίνει μαζί με τον άνθρωπο, αλλά χάνεται πριν απ’ αυτόν. Ο καθένας σας γνωρίζει τόσα και τόσα παραδείγματα πλουσίων που κατάντησαν φτωχοί. Αυτοί εξακολουθούν να ζουν, μα η περιουσία τους χάθηκε. Και μακάρι να χανόταν μόνο η περιουσία, γιατί συνήθως παρασύρει στην απώλεια και τον κάτοχό της. Δεν θα είχε, λοιπόν, άδικο κανείς, αν αποκαλούσε τον πλούτο υπηρέτη αχάριστο, υπηρέτη δολοφόνο, που θανατώνει τον κύριό του.

Αυτά τα λέω και δεν θα πάψω να τα λέω, κι ας με κατηγορούν πολλοί. "Όλο με τους πλουσίους τα βάζεις", διαμαρτύρονται. Πράγματι, όχι όμως με όλους, αλλά μόνο μ' εκείνους που κάνουν κακή χρήση του πλούτου τους. Δεν χτυπάω τον πλούσιο, αλλά τον άρπαγα. Αλλο πλούσιος, άλλο άρπαγας. Να ξεχωρίζουμε τα πράγματα, για να μη δημιουργείται σύγχυση ή παρανόηση. Είσαι πλούσιος; Δεν σε εμποδίζω. Αρπάζεις; Σε αποδοκιμάζω. Έχεις τα κτήματά σου; Να τα χαίρεσαι. Παίρνεις τα ξένα; Δεν μπορώ να σωπάσω. Θέλεις να με πετροβολήσεις; Είμαι έτοιμος και το αίμα μου να χύσω, φτάνει να σε σταματήσω από την αμαρτία. Δεν νοιάζομαι για το μίσος, δεν τρομάζω από την πολεμική. Για ένα πράγμα μόνο νοιάζομαι, για την προκοπή εκείνων που με ακούνε.

Και οι φτωχοί και οι πλούσιοι παιδιά μου είναι. Όποιος θέλει, ας με πετροβολήσει. Όποιος θέλει, ας με μισεί. Όποιος θέλει, ας σχεδιάζει τη θανάτωσή μου. Οι επιβουλές εναντίον της ζωής μου είναι για μένα υποθήκες στεφανιών, οι πληγές είναι για μένα βραβεία. Δεν φοβάμαι την επιβουλή. Ένα πράγμα μόνο φοβάμαι: την αμαρτία. Ας μη βρεθεί κανείς να με ελέγξει για κάποιο αμάρτημα, κι ας με πολεμάει ο κόσμος όλος.

Προδότης, λοιπόν, είναι ο πλούτος, προδότης και δραπέτης και φονιάς. Εκεί που δεν το περιμένεις, σου φεύγει και σε εγκαταλείπει και σε καταστρέφει. Θέλεις να τον κρατήσεις πραγματικά; Μην τον κρύψεις, αλλά μοίρασέ τον στους φτωχούς. Θηρίο είναι ό πλούτος. Αν κρατιέται, φεύγει. Αν σκορπίζεται, μένει. Σκόρπισέ τον, για να μείνει. Μην τον κρύψεις, για να μη σου φύγει.

"Πού είναι ο πλούτος σας;", θα ρωτούσα εκείνους που τον είχαν και τον έχασαν. Και θα τους ρωτούσα, όχι για να τους χλευάσω -ποτέ τέτοιο πράγμα!- ούτε για να ξύσω πληγές, αλλά για να κάνω λιμάνι της σωτηρίας σας το δικό τους ναυάγιο. Για να αντιληφθείτε, ότι αυτός που σήμερα είναι πλούσιος, αύριο καταντάει φτωχός. Γι' αυτό πολλές φορές γέλασα, όταν διάβασα διαθήκες, που έγραφαν: «Ο τάδε να έχει την κυριότητα των αγρών ή του σπιτιού, τη χρήση όμως να την έχει άλλος». Μα όλοι τη χρήση έχουμε, κανείς δεν έχει την κυριότητα. Ακόμα κι αν μείνουμε πλούσιοι σ' ολόκληρη τη ζωή μας, όταν πεθάνουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, θα παραχωρήσουμε τον πλούτο μας σε άλλους. Γυμνοί φεύγουμε για την άλλη ζωή, αφού για μερικά χρόνια ήμασταν μόνο χρήστες, όχι και κύριοι του πλούτου.

Ξέρετε ποιοί έχουν στην πραγματικότητα την κυριότητα του πλούτου; Όσοι περιφρονούν τη χρήση του και περιγελούν τις απολαύσεις. Όσοι σκορπάνε τα λεφτά τους και τα μοιράζουν στους φτωχούς, κάνουν καλή χρήση τους και φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο αληθινά πλούσιοι, πλούσιοι σε καλά έργα και αγάπη και χάρη Θεού.

Μα γιατί, τέλος πάντων, θεωρείς τον πλούτο αξιοζήλευτο; Γιατί καλοτυχίζεις όσους έχουν πολλά χρήματα; Ποιά είναι η διαφορά του πλούσιου από τον φτωχό; Ανθρωποι δεν είναι και οι δύο; Θα σου αποδείξω, μάλιστα, ότι ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου, έτσι ώστε ούτε ο πλούσιος μπορεί να ζήσει δίχως τον φτωχό ούτε ο φτωχός δίχως τον πλούσιο. Ο Θεός οικονόμησε σοφά αυτή την αλληλεξάρτηση, για να υπάρχει αμοιβαία αγάπη και συμπαράσταση, κοινωνική συνοχή και ευταξία. Πρέπει, μάλιστα, να τονίσω, ότι οι πλούσιοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη των φτωχών παρά οι φτωχοί των πλουσίων. Και για να το καταλάβεις, σου λέω ένα παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι χτίζονται δύο πόλεις, και με νόμο ορίζεται ότι στη μία θα κατοικούν μόνο πλούσιοι, ενώ στην άλλη μόνο φτωχοί. Αν στην πόλη των πλουσίων δεν υπάρχει ούτε ένας φτωχός και στην πόλη των φτωχών ούτε ένας πλούσιος, ας δούμε ποια θα μπορέσει να ικανοποιήσει καλύτερα τις ανάγκες της.

Στη πόλη, λοιπόν, των πλουσίων δεν θα υπάρχει τεχνίτης, ούτε χτίστης ούτε μαραγκός ούτε τσαγκάρης ούτε φούρναρης ούτε γεωργός ούτε σιδεράς ούτε άλλος κανένας. Γιατί ποιός πλούσιος θα καταδεχόταν να ασκήσει κάποιο απ' αυτά τα επαγγέλματα, τη στιγμή που και όσοι τα ασκούν, όταν πλουτίσουν, τα εγκαταλείπουν; Έτσι, όμως, πώς θα μπορέσει να συντηρηθεί η πόλη; Δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά να καταργηθεί ο νόμος, που θέσαμε στην αρχή, και να κληθούν τεχνίτες, για ν' αντιμετωπίσουν τις πρακτικές ανάγκες.

Ας δούμε τώρα και την πόλη των φτωχών. Αν, όπως ορίσαμε, δεν έχει κανένα πλούσιο κάτοικο αλλά και κανένα πλούτο, ούτε χρυσάφι ούτε ασήμι ούτε πολύτιμα πετράδια ούτε πορφυρά και χρυσοΰφαντα ενδύματα, ποιά γνώμη έχεις; Κάτω από τέτοιες συνθήκες, θα είναι δύσκολη η ζωή της πόλης; Καθόλου. Γιατί, αν χρειαστεί να χτίσουν σπίτια ή να κατεργαστούν το σίδερο ή να υφάνουν ρούχα, δεν χρειάζονται χρυσάφι και ασήμι και μαργαριτάρια, αλλά τέχνη και χέρια. Και αν πρέπει να σκάψουμε και να καλλιεργήσουμε τη γη, πλούσιοι ή φτωχοί μας χρειάζονται; Οπωσδήποτε φτωχοί. Πού θα χρειαστούμε, λοιπόν, τους πλουσίους, εκτός κι αν αποφασίσουμε να κατεδαφίσουμε την πόλη;

Αχρηστοι είναι οι πλούσιοι, ναι, άχρηστοι, εκτός κι αν είναι ελεήμονες και φιλάνθρωποι. Μα, δυστυχώς, λίγοι πλούσιοι, πολύ λίγοι ξεχωρίζουν για τη φιλανθρωπία τους. Οι περισσότεροι είναι βουτηγμένοι στη φιλαυτία, την ασπλαχνία, την αμαρτία. Γι' αυτό μην τους ζηλεύεις. Εσύ να σκέφτεσαι τον Πέτρο και τον Παύλο, να σκέφτεσαι τον Ιωάννη και τον Ηλία, να σκέφτεσαι τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι Του. Μιμήσου τη φτώχεια Εκείνου και των αγίων Του, που ήταν στερημένοι από τα υλικά αγαθά, είχαν όμως αμύθητα πνευματικά πλούτη. Να θυμάσαι πάντα και τη διακήρυξη του Κυρίου, που βεβαίωσε πως είναι πολύ δύσκολο να σωθεί πλούσιος: «Όσοι έχουν χρήματα, πολύ δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού. Πιο εύκολο είναι να περάσει καμήλα μέσ' από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 18:24-25). Δίπλα σ' αυτή τη θεϊκή διακήρυξη βάλε, αν θέλεις, όλο το χρυσάφι της γης, και θα δεις ότι δεν αντισταθμίζει τη ζημιά, που θα σου προξενήσει η κατοχή του. Ακόμα, δηλαδή, κι αν είχες δικές σου την ξηρά και τη θάλασσα, τις χώρες και τις πολιτείες της οικουμένης, αν δούλευε για σένα η ανθρωπότητα, αν έδιναν για χάρη σου οι πηγές χρυσάφι αντί για νερό, και τότε θα έλεγα πως δεν αξίζεις ούτε τρεις δεκάρες, αφού θα έχανες τη βασιλεία των ουρανών.

Πες μου, αν ο βασιλιάς σε καλούσε στα ανάκτορα και σ' έβαζε να καθήσεις δίπλα στο θρόνο του και σου μιλούσε τιμητικά μπροστά σε όλους τους αυλικούς και σε κρατούσε στο τραπέζι του, για να γευθείς τα βασιλικά φαγητά, δεν θα θεωρούσες τον εαυτό σου ως τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο; Τώρα, λοιπόν, που πρόκειται ν' ανέβεις στον ουρανό και να σταθείς κοντά στο Βασιλιά του σύμπαντος και να λάμπεις όπως οι άγγελοι και να συμμετέχεις στην απρόσιτη θεία δόξα, διστάζεις να περιφρονήσεις τα χρήματα, ενώ θα έπρεπε να πετάς από χαρά, ακόμα κι αν χρειαζόταν να θυσιάσεις τη ζωή σου για το σκοπό αυτό; Για ν' αναρριχηθείς σε κάποιο πρόσκαιρο δημόσιο αξίωμα, που θα σου δώσει την ευκαιρία να κλέψεις, χρησιμοποιείς κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο. Και τώρα, που μπροστά σου βρίσκεται η αιώνια βασιλεία των ουρανών, που τίποτα δεν πρόκειται να την καταργήσει, αδιαφορείς και κάθεσαι μ' ανοιχτό το στόμα μπροστά στα χρήματα;

Αλίμονο, πόση είναι η αναισθησία μας! Τέτοια αγαθά προσδοκάμε, και στα πράγματα της γης είμαστε κολλημένοι! Δεν αντιλαμβανόμαστε την πανουργία του διαβόλου, που μας δίνει τα μικρά και μας παίρνει τα μεγάλα. Μας προσφέρει λάσπη και μας αρπάζει τον ουρανό. Μας παρασύρει στη σκιά και μας απομακρύνει από το φως. Μας τραβάει στην απάτη και μας στερεί την αλήθεια. Μας ξεγελάει με όνειρα -γιατί όνειρο είναι ο πλούτος του κόσμου τούτου- και μας καταντάει, όταν έρχεται η ώρα του θανάτου μας, φτωχότερους κι από τους πιο φτωχούς. Γιατί τότε δεν παίρνει μαζί του ο άνθρωπος τίποτ' άλλο πέρα από την αρετή του και τα καλά του έργα.

Ας μη νομίζουμε, λοιπόν, ότι ο πλούτος είναι μεγάλο αγαθό. Μεγάλο αγαθό δεν είναι το ν' αποκτήσει κανείς χρήματα, αλλά φόβο Θεού. Ένας δίκαιος άνθρωπος, που για την αρετή του έχει πολλή παρρησία ενώπιον του Θεού, ακόμα κι αν είναι ο φτωχότερος απ’ όλους, μπορεί ν' αντιμετωπίσει κάθε συμφορά. Στις περιπτώσεις που τα χρήματα είναι άχρηστα, ένας άγιος κατορθώνει τα ακατόρθωτα, φτάνει μόνο να υψώσει τα χέρια του στον ουρανό και να ζητήσει την επέμβαση του Θεού. Σας θυμίζω ένα χαρακτηριστικό σχετικό περιστατικό από τις Πράξεις των Αποστόλων:

Οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης ανέβαιναν μια μέρα μαζί στο ναό. Ήταν τρεις το απόγευμα, ώρα προσευχής. Μπροστά στην πύλη του ναού, που λεγόταν ωραία, έφερναν έναν άνθρωπο εκ γενετής χωλό και τον έβαζαν εκεί κάθε μέρα για να ζητάει ελεημοσύνη. Μόλις, λοιπόν, είδε τον Πέτρο και τον Ιωάννη έτοιμους να μπουν στο ναό, τους ζήτησε ελεημοσύνη. Ο Πέτρος του είπε: «Κοίταξέ μας». Ο χωλός τους κοίταξε με προσοχή, περιμένοντας κάτι να πάρει απ’ αυτούς. Μα ο Πέτρος είπε: «Χρήματα ασημένια και χρυσά δεν έχω. Ό,τι όμως έχω, αυτό σου δίνω: Στο όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σήκω και περπάτα!». Και πιάνοντάς τον από το δεξί χέρι, τον σήκωσε. Εκείνος τότε, μ' ένα πήδημα, στάθηκε όρθιος και άρχισε να περπατάει. Ύστερα μπήκε μαζί με τους αποστόλους στο ναό, δοξάζοντας το Θεό (Πράξ. 3:1-8). «Χρήματα ασημένια και χρυσά δεν έχω», είπε ο Πέτρος. Ποιά λόγια είναι σεμνότερα απ’ αυτά; Τί μακαριότητα και τί πλούτο κρύβουν μέσα τους! Αλλοι καμαρώνουν για τα αντίθετα, λέγοντας με καυχησιά: "Έχω τόσα και τόσα χρυσά τάλαντα, τόσα στρέμματα γης, τόσα σπίτια, τόσα ζώα". Ο Πέτρος, μην έχοντας απολύτως τίποτα, όχι μόνο δεν πνίγεται από τη φτώχεια του, αλλά και στολίζεται μ' αυτήν. Έτσι, λοιπόν, μπορείς, χωρίς να έχεις τίποτα, να τα έχεις όλα δικά σου΄ και έχοντας τα πάντα, να μην έχεις τίποτα. Γιατί όποιος θεωρεί την περιουσία του κοινή, όχι μόνο δική του, και τη μοιράζεται με τους άλλους, έχει και την ξένη περιουσία δική του, γιατί απ’ όλους θα πάρει ό,τι χρειάζεται. Ενώ εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του κύριο των πραγμάτων του και δεν δίνει σε κανένα τίποτα, όχι μόνο δεν θα πάρει το παραμικρό από τους άλλους, μα ούτε και τα δικά του δεν κατέχει, αφού ανήκουν τελικά όχι τόσο σ' αυτόν, όσο στους κλέφτες και τους δανειστές και τους κληρονόμους.

Ξόδεψε, λοιπόν, τα χρήματά σου, για να έχεις τα πάντα δικά σου. Όπως εκείνος που ελέγχεται από τη συνείδησή του για τη διάπραξη παρανομιών, είναι ταλαίπωρος, έτσι κι εκείνος που έχει καθαρή τη συνείδησή του, ακόμα κι αν φοράει κουρέλια ή παλεύει με την πείνα, είναι πιο εύθυμος απ’ αυτούς που ξεφαντώνουν.

Τα χρήματα τα έχεις για ν' ανακουφίζεις από τη φτώχεια, όχι για να διαπραγματεύεσαι με τη φτώχεια. Εσύ, όμως, δανείζοντας χρήματα με τόκο στον φτωχό συνάνθρωπό σου, του ετοιμάζεις μεγαλύτερη συμφορά. Κάνε αυτή τη συναλλαγή, δεν σε εμποδίζω, αλλά για τη βασιλεία των ουρανών. Ως αντάλλαγμα της βοήθειας, που προσφέρεις, μην πάρεις τόκο, αλλά την αιώνια ζωή. Γιατί γίνεσαι μικρολόγος και χάνεις κάτι τόσο μεγάλο για λίγα χρήματα, που χάνονται; Γιατί αφήνεις το Θεό και επιδιώκεις το κέρδος; Γιατί παραβλέπεις τον πλούσιο Κύριο και κυνηγάς τον φτωχό άνθρωπο; Ο Κύριος θα σου ανταποδώσει κάθε ευεργεσία που κάνεις, ενώ ο άνθρωπος στενοχωριέται, όταν επιστρέφει ό,τι του δάνεισες. Αυτός δύσκολα σου δίνει και το ένα εκατοστό από τα δανεικά, ενώ Εκείνος εκατονταπλάσια σου ανταποδίδει και την αθανασία σου χαρίζει. Αυτός σου δίνει τα δανεικά με βαρυγγώμια και βρισιές, ενώ Εκείνος σου ανταποδίδει τις αγαθοεργίες με επαίνους και εγκώμια. Αυτός νιώθει για σένα μίσος, ενώ Εκείνος σου ετοιμάζει με αγάπη στεφάνια δόξας. Αυτός απρόθυμα σου δίνει σ' αυτή τη ζωή ό,τι σου χρωστάει, ενώ Εκείνος πρόθυμα σου δίνει και σ' αυτή τη ζωή και στην άλλη όσα δεν σου χρωστάει.

Τί πιο ανόητο, λοιπόν, από το να μη γνωρίζεις πως θ' αποκτήσεις το μεγαλύτερο κέρδος; Γιατί τα χρήματα πρέπει να τ' αποκτάει κανείς σαν πραγματικός κύριος και όχι σαν δούλος τους. Κανείς δεν είναι πιο άμυαλος από το δούλο των χρημάτων. Νομίζει ότι τα εξουσιάζει, ενώ εκείνα τον εξουσιάζουν. Ενώ στην πραγματικότητα έχει σκλαβώσει τον εαυτό του, ικανοποιείται σαν να είναι αφέντης. Ενώ βλέπει έναν λυσσασμένο σκύλο να ορμάει εναντίον της ψυχής του, αντί να τον δέσει και να τον λιώσει από την πείνα, του δίνει όλο και περισσότερη τροφή, για να γίνει πιο φοβερός και να του επιτεθεί με μεγαλύτερη ορμή.

Μη νομίζεις ότι, με το ν' αποκτήσεις πολλά, αποκτάς και αληθινή ηδονή. Ηδονή και ευχαρίστηση και ηρεμία έχεις με το να μη θέλεις να πλουτίζεις. Αν κυνηγάς τον πλούτο, ποτέ δεν θα πάψεις να βασανίζεσαι. Γιατί η επιθυμία του πλούτου είναι έρωτας ανικανοποίητος. Όσο μακρύτερο δρόμο διανύσεις, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τον τελικό σκοπό σου. Όσο περισσότερα χρήματα επιθυμείς, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η αγωνία σου.

Ο φτωχός δεν λαχταράει τόσο τα αναγκαία, όσο ο πλούσιος τα περιττά. Ο φτωχός δεν έχει τόση ικανότητα στην τίμια δουλειά, όση ο πλούσιος στην απάτη και το παράνομο κέρδος. Αφού, λοιπόν, και θέλει και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, είναι φανερό ότι θα ζητάει όλο και περισσότερα.

Ο Θεός σ' έκανε πλούσιο για να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη, για να βρεις τη συγχώρηση των αμαρτημάτων σου με τη φιλανθρωπία. Δεν σου έδωσε χρήματα για να τα φυλάς και να καταστραφείς, αλλά για να τα μοιράζεις και να σωθείς. Γι' αυτό το λόγο έκανε και τον πλούτο αβέβαιο, πρόσκαιρο, ασταθή, για να ελαττώσει τη μανία σου για χρήματα. Αν, λοιπόν, τώρα, που η διατήρηση του πλούτου είναι αβέβαιη, αλλά και γεμάτη κινδύνους, επιβουλές και φόβους, τόσο λυσσασμένα τον λαχταράς, πόσα και πόσα εγκλήματα δεν θα έκανες αδίσταχτα, αν είχες τη βεβαιότητα ότι θα τον διατηρούσες!

Πες μου, ποιός ήταν φτωχότερος από τον προφήτη Ηλία; Και όμως, μέσα σε τέτοια φτώχεια, ήταν ανώτερος και μακαριότερος απ’ όλους τους πλουσίους. Γιατί η πλούσια καρδιά του θεωρούσε πως όλου του κόσμου τα χρήματα δεν αξίζουν τίποτα, αν συγκριθούν με τη ζωή κοντά στο Θεό. Αν θεωρούσε σπουδαία τα πράγματα του κόσμου τούτου, δεν θα είχε μόνο μια μηλωτή. Τόσο περιφρονούσε, όμως, καθετί υλικό, σαν μάταιο, ώστε και το χρυσάφι το έβλεπε σαν λάσπη. Και να, ο πλούσιος βασιλιάς Αχαάβ άκουγε με ανοιχτό το στόμα τα θεία λόγια του φτωχού προφήτη. Τόσο ανώτερη, τόσο λαμπρότερη, τόσο πολυτιμότερη από τη βασιλική πορφύρα ήταν η μηλωτή και από τα ανάκτορα η σπηλιά, όπου έμενε ο δίκαιος Ηλίας. Γι' αυτόν το λόγο, όταν ανέβαινε με το πύρινο άρμα στον ουρανό, τίποτ' άλλο δεν άφησε στο μαθητή του Ελισαίο παρά μόνο αυτή τη μηλωτή. "Μ' αυτήν", του είπε, "πάλεψα ενάντια στο διάβολο. Πάρε την κι εσύ, λοιπόν, και κάνε το ίδιο. Γιατί η ακτημοσύνη είναι όπλο ισχυρό, ακαταγώνιστο". Και ο Ελισαίος δέχτηκε τη μηλωτή σαν την πιο μεγάλη κληρονομιά. Πράγματι, άξιζε περισσότερο απ’ όλο το χρυσάφι της γης. Μ' εκείνη τη μηλωτή έγινε διπλός Ηλίας, προφήτης και θαυματουργός.

Γνωρίζω πως καλοτυχίζετε τον δίκαιο Ελισαίο. Ο καθένας σας θα ήθελε να είναι στη θέση του. Τι θα κάνετε, όμως, όταν σας αποδείξω πως όλοι πήραμε κάτι άλλο, ασύγκριτα πολυτιμότερο απ’ αυτό που πήρε εκείνος; Ο Ηλίας, δηλαδή, ανεβαίνοντας στον ουρανό, άφησε στο μαθητή του τη μηλωτή του. Και ο Υιός του Θεού, ανεβαίνοντας στον ουρανό, άφησε σ' εμάς τη Σάρκα Του.

Όταν, λοιπόν, χάνουμε περιουσίες και χρήματα, να μην ταραζόμαστε, αλλά να λέμε: "Ας είναι δοξασμένος ο Θεός, και θα βρούμε πλούτο πολύ μεγαλύτερο". Όσο θα ωφεληθούμε μ' αυτόν μόνο το λόγο, δεν θα ωφεληθούμε ούτε αν ξοδεύουμε ό,τι έχουμε σε αγαθοεργίες, ούτε αν γυρίζουμε παντού αναζητώντας φτωχούς, για να τους βοηθήσουμε, ούτε αν σκορπάμε τα λεφτά μας για να προσφέρουμε φαγητό στους πεινασμένους. Γι' αυτόν το λόγο δεν θαυμάζω τόσο τον Ιώβ, επειδή είχε το σπίτι του ανοιχτό σ' εκείνους που χρειάζονταν βοήθεια, όσο γιατί με ευχαριστία και δοξολογία του Θεού σήκωσε την απώλεια των αγαθών του. Όποιος μπορέσει, όταν δοκιμάσει συμφορά, να πει ειλικρινά και αγόγγυστα ό,τι είπε ο Ιώβ, «Ο Κύριος μου έδωσε όσα είχα, ο Κύριος μου τα πήρε» (Ιώβ 1:21), μόνο για το λόγο τούτο θα ανακηρυχθεί δίκαιος μαζί με τον Ιώβ και θα σταθεί ένδοξος κοντά στον Αβραάμ. Όταν ο διάβολος αρπάζει τον πλούτο σου μ' οποιονδήποτε τρόπο κι εσύ δοξολογείς τον Κύριο, πληγώνεις διπλά τον εχθρό, αφενός γιατί δεν λυπήθηκες για όσα έχασες, και αφετέρου γιατί δέχεσαι ακόμα και τη δυστυχία ευχαριστώντας το Θεό. Ο διάβολος, αν δει ότι στενοχωριέσαι για την απώλεια των χρημάτων και τα βάζεις με το Θεό, ποτέ δεν θα πάψει να σου προξενεί παρόμοιους πειρασμούς. Αν, όμως, σε δει να αντιμετωπίζεις και τη μεγαλύτερη ακόμα καταστροφή με ιώβεια υπομονή και μακροθυμία, θα σταματήσει να σε πολεμάει, για να μη σου εξασφαλίσει, χωρίς να το θέλει, λαμπρότερα στεφάνια. Και ο μεν Ιώβ, χάρη στη θεάρεστη στάση του, πήρε πίσω διπλά εκείνα που είχε χάσει. Εσύ, όμως, όχι μόνο διπλά και τριπλά, μα εκατονταπλάσια θα τα πάρεις όλα, αν υπομείνεις με πνευματική γενναιότητα τις συμφορές, και, το σπουδαιότερο, θα κληρονομήσεις την αιώνια ζωή, την οποία εύχομαι ν' απολαύσουμε όλοι μας, με τη χάρη του Κυρίου.



(Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέματα ζωής». Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου. Η επεξεργασία και μετάφραση των κειμένων καθώς και η έκδοση των βιβλίων έχουν γίνει από τους πατέρες της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, Τόμος Α’, σελ. 182-195).

Συντάξεις ΙΚΑ: Δικαιούνται και οι αλλοδαποί με ελάχιστες εισφορές ; (Αναδημοσίευση)

Μετανάστες από γειτονικές χώρες, με λίγους μόνο μήνες ασφάλισης στην Ελλάδα και οι οποίοι έχουν συμπληρώσει τα όρια ηλικίας, μπορούν να πάρουν την κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ ύψους 716 ευρώ, σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. …Βουλγάρα 60 ετών η οποία έχει δουλέψει μόνο έναν χρόνο στην Ελλάδα, κατοικεί στη χώρα και παίρνει από το ΙΚΑ σύνταξη του ΕΚΑΣ 716 ευρώ. Όχι, δεν είναι το τελευταίο σύντομο ρατσιστικό ανέκδοτο, αλλά η νέα ασφαλιστική καταιγίδα που θα μεγαλώσει αναπόφευκτα τη «μαύρη τρύπα» του μεγαλύτερου ασφαλιστικού φορέα της χώρας μας.

Στην Ελλάδα, ένας Βούλγαρος, ένας Ρουμάνος ή ένας Πολωνός που έχει δουλέψει 14-15 χρόνια στην πατρίδα του, μπορεί (στα 65 ο άντρας, στα 60 η γυναίκα) να πάρει την κατώτατη , όπως επίσης να κάνει και αίτηση για Ο αριθμός αιτήσεων για συνταξιοδότηση Βουλγάρων εργαζομένων τριπλασιάστηκε απότομα τους τελευταίους μήνες, προκαλώντας την εύλογη απορία της αρμόδιας διεύθυνσης του ΙΚΑ. Το μυστήριο βεβαίως λύθηκε όταν οι υπάλληλοι ανέτρεξαν στους κοινοτικούς κανονισμούς απονομής συντάξεων. Οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι, ως ισότιμα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης διέλευσης στην χώρα μας από την 1η Ιανουαρίου του 2009 και απολαμβάνουν τα ίδια εργασιακά και συνταξιοδοτικά προνόμια με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολίτες. Έτσι, ακόμα και με λίγους μήνες ασφάλισης σύνταξη του ΙΚΑ, ύψους 486 ευρώχορήγηση του ΕΚΑΣ, ύψους 230 ευρώ. Το ποσό θεωρείται αστρονομικό για τη Βουλγαρία, η οποία καταβάλλει συντάξεις‐ψίχουλα, της τάξεως των 40 έως 130 ευρώ. Αυτοί οι αλλοδαποί όμως ζουν στην Ελλάδα ή απλώς εισπράττουν τη σύνταξη από το ΙΚΑ και συνεχίζουν να διαμένουν στην φθηνή χώρα τους;
Τα μικροκυκλώματα πέριξ της Ομόνοιας, τα οποία εκμεταλλεύονταν πριν από λίγα χρόνια τους αλλοδαπούς για να τους βγάλουν την περιβόητη άδεια παραμονής και εργασίας
(500 έως 1.800 ευρώ ήταν η ταρίφα για την άδεια), σπεύδουν τώρα να βγάλουν σύνταξη με το αζημίωτο… Το σημαντικότερο κατόρθωμά τους είναι να ξεπεράσουν τα γρανάζια της γραφειοκρατίας που ταλαιπωρούν εξίσου και εμάς τους Έλληνες και να δηλώσουν ψεύτικη διεύθυνση κατοικίας εντός της ελληνικής επικράτειας, λαδώνοντας κάποιον πρόθυμο να δανείσει τη διεύθυνσή του, καθώς απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνταξιοδότηση είναι ο αλλοδαπός να αποδείξει ότι διαμένει μόνιμα στην χώρα μας. Έτσι, οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΙΚΑ συχνά διαπιστώνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις αναφέρεται η ίδια διεύθυνση σπιτιού, αλλά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και αυτή τη φορά δεν έχουν βρει την άκρη του νήματος. Η Μαρίνα Δ., 66 ετών, από τη Βουλγαρία, ήρθε πέρυσι στη χώρα μας ενώ ήδη είχε διανύσει 25 χρόνια ασφάλισης. Η σύνταξη που περίμενε να πάρει στην χώρα της δεν ήταν παραπάνω από 130 ευρώ. Δούλεψε λοιπόν έναν χρόνο σε συνεργείο καθαριότητας και μετά την 1η Ιανουαρίου, που βαφτίστηκε και επισήμως ισότιμη Ευρωπαία πολίτης (αφού εξέπνευσε και η διετής μεταβατική περίοδος που είχε ζητήσει από την Ε.Ε., το Υπουργείο Απασχόλησης), πληροφορήθηκε ότι δικαιούται σύνταξη από το ΙΚΑ.
Βάσει των κοινοτικών κανονισμών, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι αν έχουν ασφαλιστεί έναν χρόνο στη χώρα υποδοχής τους, έχουν συγκεντρώσει το σύνολο των απαιτούμενων ενσήμων και συμπληρώσει το όριο ηλικίας, ενώ αποδεδειγμένα είναι μόνιμοι κάτοικοι σε αυτή τη χώρα, δικαιούνται να πάρουν σύνταξη.
Το σκεπτικό που διέπει την κοινοτική νομοθεσία είναι ότι κάθε κράτος‐μέλος είναι υποχρεωμένο να προσφέρει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και την ανάλογη περίθαλψη στους Ευρωπαίους πολίτες που διαμένουν και εργάζονται σε αυτό. Η Μαρίνα Δ., που γνώριζε ότι δεν θα τα’ βγαζε πέρα με τις πολύπλοκες διαδικασίες των ασφαλιστικών ταμείων, πλήρωσε 4.000 ευρώ στο κύκλωμα, στο οποίο σημειωτέον συμμετέχουν και δικηγόροι, για να βγάλει την κατώτατη σύνταξη των 486 ευρώ, ενώ σε δύο χρόνια μπορεί να κάνει αίτηση και για το ΕΚΑΣ! Προφανώς έπεσε θύμα εκμετάλλευσης, αφού η συνήθης αμοιβή των δικηγόρων για τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι 500 έως 800 ευρώ (μία έως δύο συντάξεις). Τα νέα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, ο κουμπάρος έφερε τον μπατζανάκη και η μητέρα την ξαδέλφη, με αποτέλεσμα 7 στους 10 πολίτες άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καταθέτουν αιτήσεις για συνταξιοδότηση στο ΙΚΑ να είναι Βούλγαροι. Στην πλειονότητά τους είναι γυναίκες που δουλεύουν σε συνεργεία καθαριότητας ή προσέχουν ηλικιωμένους και λόγω της κοντινής απόστασης με την Ελλάδα, για να φτουρίσει και η σύνταξη, μένουν στα χωριά τους στη Βουλγαρία. 130.000 Βούλγαροι και Ρουμάνοι εργάζονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα
ΚΑΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΙ ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, σήμερα στην χώρα μας ζουν και εργάζονται 130.000 Βούλγαροι και Ρουμάνοι. Το ΙΚΑ γνωρίζει το πρόβλημα και δεν κρύβει πως στο μέλλον θα πάρει μορφή χιονοστιβάδας.
Παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης εκτιμούν ότι οι αιτήσεις Βουλγάρων για συνταξιοδότηση στη Βόρεια Ελλάδα είναι χιλιάδες. Το υπόλοιπο 30% των αιτήσεων από ευρωπαϊκές χώρες έχει υποβληθεί από Ρουμάνους, Πολωνούς και Έλληνες που έχουν δουλέψει στο Βέλγιο και τη Γερμανία. Σε αυτό το σημείο εντοπίζονται οι στρεβλώσεις του συστήματος για να μην κατηγορηθούμε ότι «γκετοποιούμε», με βάση ρατσιστικά στερεότυπα, ανθρώπους που εργάζονται σε σκληρά επαγγέλματα, συνήθως ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι, αντιμετωπίζοντας καθημερινά την εργοδοτική ασυδοσία και βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους, όπως συνέβη με τη δολοφονική απόπειρα κατά της Βουλγάρας Κωνσταντίνας Κόυνεβα.
Η στρέβλωση εντοπίζεται στη χαώδη διαφορά μισθών και συντάξεων των κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ σε σχέση με το επίπεδο αποδοχών στη χώρα μας. Επί παραδείγματι, ο Έλληνας που δούλεψε 25 χρόνια στις στοές του Βελγίου και 5 χρόνια στην Ελλάδα, θα πάρει τουλάχιστον 1.000 ευρώ σύνταξη από τον ασφαλιστικό φορέα του Βελγίου και άλλα 250 από το ΙΚΑ. Αντίθετα, στην περίπτωση των βαλκανικών
κρατών που εντάχθηκαν στην Ε.Ε., το ποσό που απονέμει π.χ. η Βουλγαρία και η Ρουμανία δεν ξεπερνάει τα 100 ευρώ. «Η διαφορά θα επιβαρύνει το ΙΚΑ», επισημαίνουν ανώτατα στελέχη του Ιδρύματος και συμπληρώνουν: «Πρόκειται για ανθρώπους που απλώς κάνουν τα τελευταία ένσημά τους στην Ελλάδα, έχουν δηλαδή μηδενική προσφορά στο σύστημα και λαμβάνουν κανονική σύνταξη. Πολλές φορές δεν τους ξέρουν ούτε οι γείτονες αλλά ούτε και οι δημοτικές αρχές. Εκτός από συντάξεις γήρατος, πολλοί έχουν πάρει επιδόματα παραπληγικών, τυφλότητας κ.λ.π. Έχουμε κράτος πρόνοιας και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε, όμως στο μέλλον το κόστος θα είναι υπέρογκο».

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ;

*Βεβαίως οι Κινέζοι... να φύγουν από το Λιμάνι!.. Απορώ γιατί ακόμα το
συζητάμε και το συζητάτε κα Κατσέλη. *

*Να φύγουν και γρήγορα.*

*Και γιατί να φύγουν;*

1. Γιατί σταδιακά θα φέρουν στη χώρα μας 4 δις ευρώ. Μέχρι τώρα οι σωστές
ξένες επενδύσεις ήταν αυτές που έπαιρναν λεφτά από την χώρα όχι που έδιναν.

2. Γιατί θα φτιάξουν υποδομές (που θα μας μείνουν) αξίας 350 εκ ευρώ.
Δηλαδή να μας χαρίσουν υποδομές; Πού ξανακούστηκε; Εμείς δώρα δεν παίρνουμε.
είμαστε αδιάφθοροι.

3. Γιατί αυτοί οι Κινέζοι μας τα πρόσφεραν πριν από την διεθνή οικονομική
κρίση. Και ενώ όταν ξέσπασε η κρίση όλοι οι επενδυτές διεθνώς αναίρεσαν τα
προσυμφωνημένα μειώνοντας κατά πολύ τις προσφορές τους, ο πρόεδρος τους Hu
Jintao είχε το θράσος να μην μειώσει την προσφορά του και να έρθει και ο
ίδιος στην Ελλάδα για την υπογραφή

4. Γιατί για τα παραπάνω δεν τους πουλάμε τίποτα (ούτε κυριαρχικά
δικαιώματα, ούτε στρατηγικό τομέα, ούτε εκατοστό Ελληνικής γης) παρά μόνο
τους νοικιάζουμε τη ΜΙΑ μόνο προβλήτα των containers. Την άλλη θα τη
δουλεύουμε εμείς οι Έλληνες.

5. Γιατί έτσι θα φανεί ότι η μια προβλήτα που θα την δουλεύουν οι Κινέζοι
θα τρέχει ενώ η άλλη που θα τη δουλεύουμε εμείς θα. κάθεται.

6. Γιατί έτσι θα φανεί η απόδοση (και η διαφορά) των Ελλήνων εργαζομένων
κάτω από την Ελληνική κρατική διοίκηση και των Ελλήνων εργαζομένων κάτω από
τη κινεζική διοίκηση (για την ίδια ακριβώς δουλειά).

7. Γιατί πλήττονται 400 εργαζόμενοι του ΟΛΠ που σήμερα τη βγάζουν δεν τη
βγάζουν με 80 χιλιάδες ευρώ το χρόνο νόμιμα (και άλλα τόσα και περισσότερα
μέσω ιδιωτικών εταιριών).

8. Γιατί έτσι θα φανεί ότι το κόστος λειτουργίας της κινεζικής προβλήτας
θα είναι πολύ μικρότερο από το κόστος λειτουργίας της Ελληνικής.

9. Γιατί υπάρχει κίνδυνος να φανούν σύντομα τα αποτελέσματα και έτσι να
μας βάλουν όλους να δουλεύουμε για να πληρωνόμαστε και όχι όπως τώρα να
πληρωνόμαστε χωρίς να δουλεύουμε.

10. Γιατί του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει. Φυσικά εννοούμε ζυγό.
δουλειάς.

11. Γιατί υπάρχει ο πολύ μεγάλος κίνδυνος να γίνει ο Πειραιάς το
μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου. και φυσικά το μεγαλύτερο λιμάνι θα έχει και
περισσότερη δουλειά. Μπρρρ. μακριά από μας.

12. Και γιατί τέλος κα Κατσέλη αν δεν διώξουμε τους Κινέζους, υπάρχει
περίπτωση να έρθουν και άλλοι ξένοι επενδυτές στην Ελλάδα να δώσουν τα λεφτά
τους και έτσι να αυξηθεί η πραγματική απασχόληση (μπρρρ. δουλειά δηλαδή),
και η χώρα μας να κινδυνέψει να θεωρηθεί καλύτερος τόπος για επενδύσεις από
τη Ουγκάντα και τη Ζιμπάμπουε.

Μα να μην έχουμε σκεφτεί έξυπνα και φρόνιμα όπως οι οικογενειοκρατικώς
διορισμένοι
και οι με νεποτική συμπεριφορά καθηγητές των κρατικών
πανεπιστημίων (αλήθεια τους αναγνωρίζει κανείς σήμερα);

Που «πριν πεινάσουν» βάλανε στο Σύνταγμα διάταξη που
απαγορεύει την παράλληλη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και έτσι
γλίτωσαν και από τον ανταγωνισμό και από την συνεχή προσπάθεια και από την
δια βίου εκπόνηση συγγραμμάτων.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ?

Σε ένα Πανεπιστήμιο υπήρχε ένας καθηγητής με φήμη για την εχθρότητά του προς την Χριστιανική πίστη. Στo πρώτο μάθημα κάθε εξαμήνου, εάν υπήρχε ανάμεσα στους φοιτητές κάποιος Χριστιανός, επιχειρούσε να χλευάσει την πίστη του.
Ρώτησε λοιπόν τους φοιτητές:

- Είναι τα πάντα δημιουργήματα του Θεού;

Ένας φοιτητής με βεβαιότητα του απάντησε:

- Μάλιστα, κύριε καθηγητά.

Ο καθηγητής τότε του είπε:

- Αφού τα πάντα τα δημιούργησε ο Θεός, τότε και το Κακό είναι δικό του δημιούργημα και σύμφωνα με την αρχή ότι τα έργα καθορίζουν τι είμαστε, ο Θεός είναι το Κακό.

Ο φοιτητής αυτός αποστομώθηκε και δεν είχε να απαντήσει κάτι. Ο καθηγητής ικανοποιημένος με τον εαυτό του είπε στους φοιτητές πως η πίστη στο Θεό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μύθος.

Ένας άλλος φοιτητής στη συνέχεια σήκωσε το χέρι του και τον ρώτησε :

- Κύριε καθηγητά, μπορώ να σας κάνω και εγώ μία ερώτηση ;

- Βεβαίως, απάντησε ο καθηγητής.

- Το κρύο υπάρχει, κύριε καθηγητά;

- Τι ερώτηση είναι αυτή; Βεβαίως και υπάρχει. Ποτέ δεν ένιωσες το κρύο;

Οι υπόλοιποι φοιτητές γέλασαν με την ερώτηση του συμφοιτητή τους.

Όμως αυτός ο φοιτητής συνέχισε απτόητος :

- Στην πραγματικότητα όμως το κρύο δεν υπάρχει. Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, εκείνο που εμείς θεωρούμε σαν κρύο δεν είναι τίποτε άλλο από την απουσία της θερμότητας. Στο απόλυτο «μηδέν» (-460 βαθμούς Fahrenheit ή -273 Celsius) υπάρχει πλήρης απουσία θερμότητας. Το κρύο αυτό καθαυτό δεν υπάρχει. Εμείς δημιουργήσαμε τη λέξη αυτή για να περιγράψουμε τι νιώθουμε όταν δεν υπάρχει θερμότητα.

Και ο φοιτητής συνέχισε:

- Τι λέτε, κύριε καθηγητά, το σκοτάδι υπάρχει;

- Βεβαίως και υπάρχει, απάντησε ο καθηγητής.

- Όχι κύριε καθηγητά, ούτε το σκοτάδι υπάρχει. Στην πραγματικότητα το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Εμείς μπορούμε να ερευνούμε το φως, αλλά δεν μπορούμε να ερευνήσουμε το σκοτάδι. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το πρίσμα του Νεύτωνα για να αποσυνθέσουμε το φως σε αλλά χρώματα και να ερευνήσουμε το μήκος κύματος του κάθε χρώματος. Όμως δεν μπορούμε να μετρήσουμε και να αποσυνθέσουμε το σκοτάδι. Η ακτίνα του φωτός μπορεί να μπει στο σκοτάδι και να το φωτίσει. Πως μπορείτε να μετρήσετε σε πιο βαθμό έχουμε σκοτάδι; Μόνο μετρώντας το ποσοστό του φωτός. Δηλαδή, το σκοτάδι είναι μία έννοια την οποία οι άνθρωποι χρησιμοποιούν για να περιγράψουν την κατάσταση που υπάρχει όταν απουσιάζει το φως.

Και μετά ο φοιτητής συνέχισε:

- Κύριε καθηγητά, το κακό υπάρχει;
Ο καθηγητής απάντησε με, όχι και μεγάλη, βεβαιότητα:

- Δεν είναι Κακό αυτό που βλέπουμε καθημερινά; Η σκληρότητα μεταξύ των ανθρώπων, τόσα εγκλήματα και βία παντού στον κόσμο, όλα αυτά κατά τη γνώμη μου είναι παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι υπάρχει το Κακό.

- Και όμως, το Κακό δεν υπάρχει, κύριε καθηγητά. Το Κακό είναι απλά η απουσία του Θεού. Είναι μία λέξη που μοιάζει στο κρύο και το σκοτάδι, δηλαδή μία λέξη που οι άνθρωποι επινόησαν για να περιγράψουν την απουσία του Θεού.
Ο Θεός δεν δημιούργησε το Κακό. Το Κακό δεν είναι σαν την αγάπη, που υπάρχει όπως η θερμότητα και το φως. Το Κακό είναι αποτέλεσμα της απουσίας της Θεϊκής Αγάπης στην καρδιά του ανθρώπου. Είναι σαν το κρύο που έρχεται όταν απουσιάζει η θερμότητα, η σαν το σκοτάδι που έρχεται όταν δεν υπάρχει το φως.

Και ο καθηγητής δεν είχε να απαντήσει τίποτα. Η σιωπή του έδειχνε ότι παραδεχόταν πως ο Θεός έφτιαξε μόνο το Καλό και βρίσκεται μόνο στο Καλό.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Εγωισμός - Μια μικρή ιστορία

Μια φορά δίπλα σε μια ελιά είχε φυτρώσει ένα καλάμι.
Η ελιά ήταν ένα μεγάλο και δυνατό δέντρο με πολλά κλαδιά που
κρατούσαν τα φύλλα τους όλη τη χρονιά και κάθε δυο χρόνια,
έγερναν από το βάρος του καρπού.

Το καλάμι πάλι ήτανε ψηλόλιγνο με καταπράσινα στενόμακρα φύλλα, με ωραιότατα παράξενα λουλούδια που έμοιαζαν με τσαμπιά κι είχανε το σχήμα του αδραχτιού.

Η ελιά καυχιόταν ολοένα:

-Τι είσαι συ μπροστά μου; έλεγε στο καλάμι
Εγώ είμαι ένα δέντρο μεγάλο, δυνατό, ευλογημένο. Οι άνθρωποι με λατρεύουν
γιατί τους δίνω τις ελιές και το λάδι μου, τους δίνω ξερόκλαδα για να ζεσταίνονται,
τους δίνω ξύλα για να φτιάχνουν ακριβά έπιπλα. Είμαι μεγάλη, ψηλή, γερή
και συ είσαι ένα αδύναμο πραγματάκι που λυγίζεις μπροστά σ' όλους τους ανέμους και τους προσκυνάς. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχεις την τόλμη να φυτρώνεις πλάι μου.

Το καημένο το καλάμι που ήταν από φυσικού του ντροπαλό, τα' άκουγε όλα αυτά και δεν έλεγε τίποτα κι ούτε και θύμωνε γιατί αυτό δεν είχε να καυχηθεί για τίποτα.

Ήρθε ένας χειμώνας όμως βαρύς κι άρχισε να φυσάει ένας αέρας δαιμονισμένος,
που χτυπούσε με μανία την ελιά ώσπου στο τέλος την ξερίζωσε.
Το καλάμι, με το πρώτο φύσημα του ανέμου, έγειρε, λυγερό όπως ήτανε,
προς το νερό κι έτσι ο άνεμος περνούσε από πάνω του χωρίς να το πειράξει.
Κι όταν η καταιγίδα σταμάτησε κι ο άνεμος έπαψε να φυσάει,
η ελιά απόμεινε πεσμένη στο χώμα και το καλάμι σηκώθηκε
πάλι όρθιο και λυγερό, όπως και πριν.

Βλέπετε, το καλάμι ήξερε να υποχωρεί εκεί που ένιωθε ότι δεν είχε δύναμη ν' αντισταθεί, ενώ η ελιά πλήρωσε με τη ζωή της την υπερηφάνειά της.

Δικαιοσύνη - Συμβουλές Καθημερινότητας

Η λέξη «Δικαιοσύνη» βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη 88 φορές. Η λέξη «δίκαιος» 81 φορές. Δεν έχουν όμως πάντοτε τη σημασία την οποία έχουν οι λέξεις αυτές στη σημερινή εποχή. Η λέξη «Δικαιοσύνη», πάρα πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες, έχει την έννοια όλων των αρετών, όλων των καθηκόντων του ανθρώπου προς τον άνθρωπο και τον Θεό. Με την έννοια αυτή την χρησιμοποιεί και ο Κύριος, όταν λέγει «Πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην».
Την ίδια σημασία, τις περισσότερες φορές, έχει και η λέξη «δίκαιος». Αυτό φανερώνει, πόσο μεγάλη αρετή είναι η δικαιοσύνη, αφού εκπροσωπεί, μπορεί να πει κανείς, όλες τις αρετές, ή προϋποθέτει την ύπαρξη των άλλων αρετών.
Παρ’ όλα αυτά, βρίσκεται και με την έννοια της αποδόσεως εις ένα έκαστον ό,τι του ανήκει, δηλαδή με την έννοια την οποία χρησιμοποιούμε σήμερα την λέξη «Δικαιοσύνη» και σ’ αυτήν θα αφιερώσουμε τις λίγες αυτές γραμμές.
Βλέπομε να γίνεται ιδιαίτερος λόγος για την δικαιοσύνη του Θεού και ιδιαιτέρως για την δικαιοσύνη των ανθρώπων. Ο Θεός είναι δίκαιος και «δικαιοσύνην ηγάπησεν». Με δικαιοσύνη κυβερνά τον κόσμο. Δικαιοσύνη θα αποδώσει στην άλλη ζωή. Αλλά δικαιοσύνη ζητάει και από τον άνθρωπο, «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης», λέει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη ενώ ο Κύριος μακαρίζει τους «πεινώντας και διψώντας την δικαιοσύνην», εκείνους δηλαδή που σαν πείνα και δίψα επιθυμούν σφοδρά την επικράτηση της δικαιοσύνης στον κόσμο.
Είναι τόσο πολλές, άφθονες, αμέτρητες οι περιπτώσεις που παρουσιάζονται στον άνθρωπο και του δίνουν την ευκαιρία να εκδηλώσει το ωραίο αυτό αίσθημα και να το κάμει έργο, αποδίδοντας δικαιοσύνη.

Είσαι γονιός; Σου δίνεται η ευκαιρία να μοιράσεις εξ ίσου την αγάπη σου στα παιδιά σου. Εξ ίσου την περιουσία σου. Να αποδώσεις με δικαιοσύνη ό,τι ανήκει στον καθένα.
Είσαι δάσκαλος; Σου δίνεται, καθημερινά, η ευκαιρία να εκδηλώσεις την δικαιοσύνη σου αμείβοντας εξ ίσου τον πλούσιο και τον πτωχό μαθητή σου, όταν εξ ίσου κουράσθηκαν και απέδωσαν.
Είσαι προϊστάμενος; Δείξε τη δικαιοσύνη σου στους υφισταμένους σου. Πλήρωσε τον καθένα σύμφωνα με την αξία του.
Είσαι έμπορος; Προσπάθησε να εργασθείς με δικαιοσύνη στις δοσοληψίες σου. Δεν είναι δίκαιο να νοθεύεις το εμπόρευμα σου. Δεν είναι δίκαιο να ζυγίζεις λειψά. Δεν είναι δίκαιο να πουλάς σε υπέρογκη τιμή.
Είσαι δικηγόρος; Μην αναλάβεις να υποστηρίξεις το άδικο. Μη ζητήσεις ψευδομάρτυρες για να υποστηρίξεις την αδικία. Καλύτερα να χάσεις ένα κέρδος, το μισθό της αδικίας.

Οποιοσδήποτε κι αν είσαι, θέσε στην ψυχή σου το ζυγό της δικαιοσύνης και ζύγιζε την κάθε πράξη σου. Μίλησε δίκαια, ομολόγησε το δίκαιο, έστω και αν θίγει τα ατομικά σου συμφέροντα ή τον εγωισμό σου. Κοίταξε τα όλα με την ανωτερότητα, που απαιτεί η δικαιοσύνη. Γίνε νικητής της αδικίας για να βρεις την ειρήνη της ψυχής σου.

Υπάρχουν πολύ συχνά και περιπτώσεις, που δεν καλείσαι εσύ ο ίδιος να αποδώσεις το δίκαιο. Βλέπεις όμως μπροστά σου να καταπατείται η δικαιοσύνη. Τι θα κάνεις τότε; Θα σταθείς ψυχρός παρατηρητής και αδιάφορος; Θα κρίνεις ή θα κατακρίνεις σαν ουδέτερος, χωρίς ωφέλεια και αποτέλεσμα; Όχι. Αν βλέπεις το άδικο, πρέπει να ενδιαφερθείς, να κάνεις ό,τι μπορείς, για να προλάβεις ή να σταματήσεις το κακό. Μην υπολογίσεις τα δυσμενή σχόλια των άλλων. Μην υποχωρήσεις όταν συναντήσεις το πρώτο εμπόδιο. Αγωνίσου για την δικαιοσύνη. Μην αφήσεις ασύδοτη την αδικία.

Υπάρχουν παραδείγματα της καθημερινής ζωής αμέτρητα, που φανερώνουν πόσες αδικίες μπόρεσαν να προλάβουν άνθρωποι, που είδαν την αδικία και πόνεσαν γι’ αυτήν και προσπάθησαν με κάθε μέσο που διέθεταν να την προλάβουν και να την επανορθώσουν.
Υπάρχουν και παραδείγματα ανθρώπων, που δεν κατόρθωσαν να αντισταθούν στην αδικία, αν και την γνώριζαν. Ο Πόντιος Πιλάτος γνώριζε ότι αδίκως οδήγησαν οι Ιουδαίοι τον Κύριο στο πραιτόριο για να τον θανατώσουν. «Ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν» λέγει. Γνώριζε ότι, από φθόνο εκινούντο οι Ιουδαίοι «ήδει γάρ ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν». Προτείνει την απόλυση του Κυρίου. Ο όχλος των Ιουδαίων επιμένει. Ο Πιλάτος προσπαθεί να αποφυγή την άδικη σταύρωση του Κυρίου. Οι Ιουδαίοι ζητούν να τον φέρουν αντιμέτωπο με τον Καίσαρα. Ο Πιλάτος κλονίζεται, υποχωρεί, νίπτει τας χείρας του, νομίζοντας ότι απαλλάσσεται της ευθύνης. Πιστεύει, ότι έχει απέναντι του τον Δίκαιον. «Αθώος, λέγει, ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου», και όμως, υπογράφει την θανατική καταδίκη του Κυρίου.
Είναι τα αξιοθρήνητα παραδείγματα των ανθρώπων, που βλέπουν την αδικία, αλλά δεν έχουν την ψυχική δύναμη να αντισταθούν σ’ αυτήν και να επιβάλουν την δικαιοσύνη.
Πόσο ευτυχής θα ήταν ο άνθρωπος, αν είχε στη ζωή του, σαν κανόνα τη δικαιοσύνη! Και στην οικογένεια και στην αγορά και στην εκκλησία και στο σχολείο και στους νόμους και στα δικαστήρια και στο στρατό και στο λαό, θα επικρατούσε η τάξη και η αρμονία.
Και αν οι κυβερνήσεις ρύθμιζαν με δικαιοσύνη τις σχέσεις των κρατών, ο κόσμος αυτός θα ήταν η επί της γης Βασιλεία του Θεού.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό- Γέροντος Παϊσίου

- Μια αναπηρία, Γέροντα, μπορεί να δημιουργήση σύμπλεγμα κατωτερότητος;
- Αυτά είναι μπανταλά.
- Στους αναπήρους όμως, Γέροντα, μερικές φορές συμβαίνει αυτό.
- Συμβαίνει, γιατί δεν τοποθετούνται σωστά. Όταν καταλάβουν ότι η αναπηρία είναι
ευλογία από τον Θεό, τοποθετούνται σωστά και απαλλάσσονται από την μειονεκτικότητα. Όταν ένα μικρό παιδί έχη κάποια αναπηρία και δεν έχη βοηθηθή, ώστε να χαίρεται για την αναπηρία του, τότε έχει ελαφρυντικά, αν αισθάνεται μειονεκτικά. Αλλά, αν μεγαλώση και παραμένη η μειονεκτικότητα, σημαίνει ότι δεν έχει συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Σε ένα κοριτσάκι, όταν ήταν εννέα χρονών, παρουσιάσθηκε όγκος στο μάτι του και οι γιατροί του αφήρεσαν το ένα μάτι. Τα παιδιά στο σχολείο το κορόιδευαν και αυτό το καημένο βασανιζόταν. Ο πατέρας του ήρθε στο Καλύβι και μου είπε το πρόβλημά του. «»Σκέφθηκα, Γέροντα, μου είπε, πως, αν του παίρνω ό,τι μου ζητάει, θα το βοηθήσω, γιατί θα χαίρεται και θα ξεχνάη την στενοχώρια για την αναπηρία του. Ναι, αλλά πως να το κάνω αυτό; Έχω άλλα πέντε μικρά παιδιά, που ζηλεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν». «Τι είναι αυτά; του λέω. Αυτά είναι μια ψεύτικη
παρηγοριά· δεν είναι λύση. Αν του παίρνης τώρα όποιο φόρεμα σου ζητάει, μετά από λίγα
χρόνια θα σου ζητήση να του πάρης και μερσεντές. Πως θα τα βγάλης πέρα; Ύστερα θα μάθη ότι μερικοί έχουν αεροπλάνα στην ταράτσα τους και θα σου ζητάη να του πάρης αεροπλάνο! Τι θα κάνης τότε; Προσπάθησε να βοηθήσης το παιδί σου να χαρή που έχει ένα μάτι. Να αισθάνεται ότι είναι μάρτυρας. Πολλούς Μάρτυρες τους έβγαζαν τα μάτια, τους έκοβαν τα αυτιά, την μύτη, και ο κόσμος γελούσε μαζί τους. Αυτοί όμως, ενώ υπέφεραν από τον πόνο και από την κοροϊδία των ανθρώπων, δεν υποχωρούσαν και υπέμειναν ακλόνητοι το μαρτύριο. Αν το παιδί καταλάβη και αντιμετωπίση με δοξολογία την αναπηρία του, ο Θεός θα το κατατάξη με τους Ομολογητές. Μικρό πράγμα είναι να οικονομήση ο Θεός να βγάλουν το μάτι του παιδιού με τέτοιο τρόπο, που να μην πονέση, και να το κατατάξη με τους Ομολογητές; Γιατί αυτό δεν έχει αμαρτίες να εξοφλήση και θα έχη καθαρό μισθό από αυτήν την αναπηρία». Με ευχαρίστησε ο καημένος και έφυγε αναπαυμένος. Πράγματι βοήθησε το κοριτσάκι του να καταλάβη ότι η αναπηρία του ήταν ευλογία από τον Θεό και να δοξολογή τον Θεό. Έτσι μεγάλωσε φυσιολογικά, σπούδασε φιλολογία και τώρα εργάζεται ως καθηγήτρια και χαίρεται πιο πολύ από άλλες κοπέλες που τα έχουν όλα και βασανίζονται, γιατί δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της
ζωής.
- Όταν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, βασανίζονται και με
τις ευλογίες και με τις ευκαιρίες που τους δίνει ο Θεός για την σωτηρία τους. Ενώ, όποιος τοποθετείται σωστά, όλα τα χαίρεται. Και κουτσός να είναι, το χαίρεται! Και να μην του κόβη πολύ, το χαίρεται. Και φτωχός να είναι, το χαίρεται. Καταλαβαίνω βέβαια πόσο δυσκολεύονται οι ανάπηροι και προσεύχομαι πολύ γι’ αυτούς, και πιο πολύ για τις κοπέλες. Για ένα αγόρι μια αναπηρία δεν είναι και τόσο βαρύ· για μια κοπέλα όμως, που θέλει να αποκατασταθή, είναι δύσκολο. Ιδίως οι τυφλοί πόσο δυσκολεύονται! Οι καημένοι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν· όταν περπατούν, σκοντάφτουν... Στην προσευχή μου ζητώ από τον Θεό να δώση στους τυφλούς τουλάχιστον λίγο φως, για να μπορούν κάπως να αυτοεξυπηρετούνται.
- Γέροντα, κι εγώ στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να διαβάσω έστω ένα κεφάλαιο από το
Ευαγγέλιο, γιατί δεν βλέπω καλά. Μας έχετε πει πως, αν διαβάζη κανείς κάθε μέρα ένα
κεφάλαιο, αγιάζεται.
- Γιατί να στενοχωριέσαι γι’ αυτό; Αν διαβάσης λίγους στίχους ή μόνο μία λέξη ή απλώς
ασπασθής το Ευαγγέλιο, δεν αγιάζεσαι; Άλλωστε εσύ δεν γνώρισες τώρα τον Χριστό. Γιατί δεν μελετάς νοερά όσα διάβασες ή όσα άκουσες μέχρι τώρα; Όλη η βάση είναι η σωστή τοποθέτηση. Να πης: «Τώρα ο Θεός με θέλει έτσι, πριν από λίγα χρόνια με ήθελε
αλλιώς». Ένας ευλαβής δικηγόρος στα γεράματά του δεν έβλεπε και μου είπε μια φορά: «Κάνε, άγιε Γέροντα, προσευχή να μπορώ λίγο να διαβάζω και να γνωρίζω τα προσφιλή μου πρόσωπα». «Τα προσφιλή πρόσωπα τα γνωρίζεις και από την φωνή, του είπα. Όσο για το διάβασμα, τόσα χρόνια διάβαζες. Τώρα να λες την ευχή. Φαίνεται ότι τώρα ο Θεός αυτό θέλει από σένα». Και από τότε ο καημένος ένιωθε μεγαλύτερη χαρά από ό,τι όταν έβλεπε.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Διδαχές Γέροντος Παϊσίου 1

Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο έχει υπερηφάνεια και εγωισμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση."

"Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε".

"Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του".

"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται".

"Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό. Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας"

"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό, είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ, και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή"

"Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του"

"Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος, έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού".

"Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό"

"Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος"

"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση! Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται με το να κάθεται!"

"Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο"

"Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα, αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Μόνο έτσι, βαδίζοντας "χαμηλά", χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου".

"Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη".
"Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν. Δίπλα της όλα λειώνουν".

"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό, αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει".

"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε. Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό. Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"

"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό, αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!"

"Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση"

"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ'αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός".

"Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση, αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό".

"Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μας και αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας, διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις".

"Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή".

"Φροντίστε να γεμίσετε την “κασέτα” της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι. Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, ανάμεσα από “βυζαντινή μουσική” θ' ακούγονται και “μπουζούκια” ".

"Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο. Γι' αυτό δίνει δοκιμασίες σ' αυτή τη ζωή".

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Διδαχές Στάρετς Ευστρατίου

Μόλις σηκωθείς από τον ύπνο, πες στον εαυτό σου: «Εργάσου σώμα, για να μη ζεις εις βάρος των άλλων νήφε, ψυχή, για να κληρονομήσεις την βασιλεία των ουρανών».

• Όποιος δεν έχει πίστη, ταπείνωση, υπομονή και υπακοή, δεν θα ευαρεστήση στον Θεό.
• Υπακοή σημαίνει εκκοπή του θελήματός μας.
• Να νικάς τους πειρασμούς με την υπομονή και την προσευχή.
• Να ευχαριστείς τον Θεό για κάθε θλίψη.
Όσο αυξάνουν οι θλίψεις, τόσο αυξάνει και ή παρηγοριά από το Άγιο Πνεύμα.
• Όταν έχεις βάσανα, να λες: «Ό Κύριος προνοεί για μένα».
• Πέντε πράγματα τρέμουν οι δαίμονες: την νηστεία και την δίψα• την ευχή του Ιησού• το σημείο του σταυρού την συχνή Θεία Μετάληψη την ακλόνητη ελπίδα στον Θεό.
• Όποιος παραδίδεται στον ύπνο μέσα στο κελί του, θα χλευαστεί από τους δαίμονες.
• Όποιος αποφεύγει την σωματική εργασία, δεν μπορεί να προκόψει ούτε στην πνευματική, γιατί ή δεύτερη γεννάται από την πρώτη.
• Το σώμα παραλύει από την απελπισία και την εσωτερική ανησυχία, τον φόβο και την ταραχή.
• Μερικοί λένε: «Ας έχουμε ελπίδα στον Θεό». Οι ψυχές τους όμως είναι ανήσυχες και φοβισμένες. Αυτό σημαίνει ότι ελπίζουν με την γλώσσα, όχι όμως και με την καρδιά τους.
• Ό φόβος προξενεί μεγάλη βλάβη στην ψυχή. Ό εχθρός της σωτηρίας μας γνωρίζει ότι στην ζωή αυτή δεν υπάρχει πιο σωτήρια ενέργεια από την γενναία άρση των βαρών που μας φορτώνουν οι άλλοι άνθρωποι, για αυτό προσπαθεί, από φθόνο, να μας ταράξει. Εσύ λοιπόν πρέπει με όλη σου την δύναμη (να αγωνίζεσαι, ώστε) όταν σε κακολογούν, να διατηρείς την ειρήνη της καρδιάς σου. Και αν ταράζεσαι, να μην το φανερώνεις, (βάζοντας έτσι αρχή για το τέλειο ξερίζωμα του πάθους).
• Αν έφαγες υπέρμετρα ή έκανες κάτι άλλο, στο οποίο σε έσπρωξε ή ανθρώπινη αδυναμία σου, να μην ταραχθείς. Αγωνίσου γενναία να διορθωθείς.
• Ή εσωτερική ειρήνη συνίσταται στην αγάπη και αποκτάται με την θλίψη.
• Ό, τι κατορθώνεται με κόπο, έχει μεγάλη αξία και σταθερότητα. Ή ψυχή αποκτά ανάπαυση μόνον όταν διέρχεται δια πυρός και ύδατος. Όταν δηλαδή υποφέρει πολλά, τότε πραγματοποιεί πρόοδο.
• Να νικάς τον θυμό με την σιωπή. Ο οργίλος άνθρωπος είναι φονιάς της ψυχής του.
Δεν είναι δυνατόν να μη θυμώνεις, αν δεν είσαι ταπεινός.
• Τίποτε δεν ταπεινώνει την ψυχή τόσο πολύ όσο ή ανέχεια.
• Κανείς δεν θα αποκτήσει ταπείνωση χωρίς κόπο.
• Ένας μοναχός πρέπει πάντοτε να θρηνεί, πενθώντας για τις αμαρτίες του. Έτσι θα ταπεινώνεται. Έτσι θα γλιτώσει τον εαυτό του από την καταδίκη.
• Αρετή ανώτερη απ' όλα τα ασκητικά κατορθώματα και τους κόπους της ευσέβειας είναι τούτη: Να κάνουμε υπομονή για χάρι του Χριστού.
• Μη μιλάς, χωρίς να είναι ανάγκη. Πολλά κακά προέρχονται από την φλυαρία. Συχνά αρχίζουμε με πνευματικούς λόγους, για να καταλήξουμε στην κακολογία και την κατάκριση του πλησίον.
• Το πρώτο μέλημά μας ας είναι να μην αμαρτάνουμε και το δεύτερο να μην κατακρίνουμε.
• Άσκησε την γλώσσα σου, ώστε πάντοτε και σε κάθε περίσταση να λέει προς τον Θεό και τους αδελφούς το «ευλόγησον».
• Όταν μιλάς, να εκφράζεσαι με λεπτότητα, ώστε να μην πικράνεις κανένα συνομιλητή σου.
• Μη διαβάλλεις τον εχθρό σου μπροστά σε άλλους.
• Όχι μόνο να μη χαίρεσαι, άλλα και να θρηνείς για την πτώση του αδελφού σου, επειδή έχουμε εντολή να τόν αγαπούμε όπως τον εαυτό μας.
• Βασικές ενδείξεις της πνευματικής προόδου είναι ή βαθιά ταπείνωσις και η αγάπη προς τον πλησίον.
• Όποιος κοινωνεί αξία, γεύεται την ζωή. Όποιος κοινωνεί ανάξια, γεύεται τον θάνατο, ό οποίος, αν και ανεπίγνωστα, κατοικεί μέσα του.
• Για να κατανοήσεις τα ιερά κείμενα χρειάζεται ταπείνωση και προσευχή.
• Ή μελέτη του νόμου του Θεού πρέπει να γίνεται με υπομονή και επιμονή.
• Όταν κάποιος συνομιλητής σου βρίσκεται σε φανερή αντίθεση με την αλήθεια, υποχώρησε και τερμάτισε την συζήτηση.
• Να έχεις κλεισμένο στην καρδιά σου πάντοτε τον φόβο του Θεού και να στέκεσαι με ευλάβεια μπροστά Του.
• Φυλάξου από το ψέμα, γιατί θα διώξει τον φόβο του Θεού από μέσα σου.
• Κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει τον τέλειο φόβο του Θεού, αν δεν ελευθερωθεί από κάθε μάταιη μέριμνα
• Αν ή ψυχή σου μολυνθεί από κάποιο θανάσιμο αμάρτημα, τότε και άλλες αμαρτίες θα σπεύσουν και θα σε προτρέπουν να τις διάπραξης.
• Κάθε αμετανόητος αμαρτωλός είναι ένας Ιούδας.
•Φυλάξου από την κατάκριση του πλησίον, όχι μόνο (την εξωτερική, που γίνεται) με τα λόγια, άλλα και (την εσωτερική, που συντελείται) μέσα στην καρδιά σου.
• Εκείνος που λέει το καλό, άλλα σκέπτεται το κακό, είναι ακόμη ατελής.
• Κάθε τι που θλίβει την συνείδηση και ικανοποιεί την σάρκα είναι αμαρτία.
• Ή καθαρή συνείδησης αποκτάται με την νηστεία, την αγρυπνία, την υπομονή και την ανδρεία.
Αν αγωνίζεσαι με ζήλο, αν δεν μένεις αργός και αν δεν λιποψυχείς, θα γνωρίσεις την νίκη. Ό Πρώτος Ασκητής, (ό Κύριος), σε παρακολουθεί. Στέφανοι, δόξα, τιμή και μακαριότης σε αναμένουν. Οι χορείες των Αγίων περιμένουν να σε δεχθούν για πάντα στην βασιλεία των ουρανών.
• Πάντοτε να κάνης διακριτική κατανομή στα ασκητικά σου παλαίσματα,
• Ή ενέργεια της χάριτος του Κυρίου είναι ανάλογη με την εκπλήρωση των εντολών Του από μας.


Περί προσευχής:
• Αν δεν υπάρχει αδήριτη ανάγκη, μην αφήνεις τον κανόνα σου.
• Όταν προσεύχεσαι, φρόντισε να έχεις ειρηνική διάθεση. Είναι ή σπουδαιότερη προϋπόθεσης για καρποφόρο προσευχή.
• Εκείνος που κοπιάζει πολύ στην προσευχή, πικραίνει όμως τον αδελφό του, κοπιάζει μάταια.
• Εκείνος που προσεύχεται, ελπίζει. Και εκείνος που ελπίζει, είναι ειρηνικός.
• Είναι αδύνατο να έχουμε καθαρή προσευχή, αν είμαστε βουτηγμένοι μέσα στις κοσμικές μέριμνες. Προσευχή σημαίνει απουσία κάθε εξωτερικού περισπασμού.
• Όποιος προσεύχεται απρόσεκτα, προσεύχεται εφάμαρτα.
• Όποιος δεν ασκείται στην συχνή προσευχή, δεν θα φθάσει στην αδιάλειπτη προσευχή.

Περί εγκράτειας:
• Αιτία κάθε αμαρτίας είναι ή απροθυμία μας να αρνηθούμε τον ύπνο, την βρώση και την πόσι.
• Μη συλλογίζεσαι τα του Θεού με γεμάτο στομάχι.
• Ή πείνα και ή δίψα είναι αναγκαίες σε έναν άνθρωπο που θέλει να εξαγνίσει το σώμα του και να προφυλαχθεί από πονηρούς λογισμούς και σαρκικές επιθυμίες.
• Ή χαλιναγώγησης του στομάχου κατασιγάζει τα πάθη. Όποιος νικιέται από την γαστριμαργία, τα συνδαυλίζει.
• Το γεμάτο στομάχι προξενεί ραθυμία και υπνηλία.
• Ή περίσσεια της τροφής σκοτίζει τον νου.
• Όποιος θέλει να έχει νου καθαρό από πονηρούς λογισμούς, πρέπει να αδυνατίσει την σάρκα του με την νηστεία
• Ή νηστεία μας είναι απαραίτητη, γιατί μ' αυτήν ελευθερωνόμαστε από την αμαρτία αλλιώς δεν έχει αξία
• Τρώγε κάθε μέρα, αλλά συγκρατημένα.
• Το ψωμί η ή ζάχαρις και το ζεστό νερό είναι ή καλύτερη τροφή για ένα μοναχό. Χωρίς ζεστό νερό το στομάχι του νηστευτού στενεύει και προξενούνται διάφορες αρρώστιες

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΝΩΜΙΚΑ 1

Όπως η όρεξη για φαγητό είναι σημείο σωματικής υγείας, έτσι και ο πόθος των πνευματικών λόγων είναι σημείο ψυχικής υγείας.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος


Το όφελος από την αρετή είναι τόσο προφανές, ώστε η κακοί την ασκούν από συμφέρον.
Marquis de Vauvenargues, 1715-1747, Γάλλος γνωμικογράφος


Κανείς μας δεν είναι τέλειος, αλλά όλοι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι απ' ό,τι είμαστε.
Norm Stewart, Αμερικανός προπονητής μπάσκετ.


Φρόντιζε να τιμωρείς τα ελαττώματα σου, για να μην τιμωρείσαι απ' αυτά.
Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός Φιλόσοφος


Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλάνε για ιδέες. Ο μέσος άνθρωπος μιλάει για γεγονότα. Ο μικρός άνθρωπος μιλάει για τους άλλους.
Άγνωστος


Η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική.
Αλβέρτος Αϊνστάιν, 1879-1955, Γερμανοεβραίος Φυσικός

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΑΘΗ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΥΤΩΝ - ΑΡΕΤΕΣ: ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΑΥΤΩΝ (ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ)

Λόγος Ψυχοφελής και θαυμάσιος

Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού

Αναδημοσίευση απο: http://www.pigizois.gr/pneumatikoi_logoi/damaskinos.htm
___________________________________________________________________________________


Πρέπει να ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους.

Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις, είναι νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία, και αίσθηση. Οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι τούτες. Όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση, αφή. Γι αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες.

Ώστε αναγκαίο είναι να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά πάθη. Ψυχικές αρετές είναι πρώτα οι τέσσερις γενικότερες αρετές, οι οποίες είναι, ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη, και δικαιοσύνη. Από αυτές γεννιούνται οι ψυχικές αρετές, πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, χρηστότητα, αοργησία, θεία γνώση, ευφροσύνη, απλότητα, αταραξία, ειλικρίνεια, η χωρίς έπαρση διάθεση, η αφιλαργυρία, η συμπάθεια, ελεημοσύνη, μεταδοτικότητα, αφοβία, αλυπία, κατάνυξη, σεμνότητα, ευλάβεια, επιθυμία των μελλοντικών αγαθών, πόθος της βασιλείας του Θεού και επιθυμία της θείας υιοθεσίας.

Σωματικές αρετές ή μάλλον εργαλεία των αρετών, που όταν γίνονται με γνώση κατά το θέλημα του Θεού και μακριά από κάθε υποκρισία και ανθρωπαρέσκεια, κάνουν τον άνθρωπο να προκόβει στην ταπείνωση και την απάθεια, είναι οι εξής. Εγκράτεια, νηστεία, πείνα, δίψα, αγρυπνία, ολονύκτια στάση, στην προσευχή, συνεχής γονυκλισία, αλουσιά, χρήση ενός μόνου ενδύματος, ξηροφαγία, το να τρώει κανείς αραιά, να πίνει μόνο νερό, χαμαικοιτία, φτώχια, ακτημοσύνη, αποφυγή περιποιήσεως, καλλωπισμού, αφιλαυτία, μόνωση, ησυχία, το να μην βγαίνει κανείς έξω, στέρηση, αυτάρκεια, σιωπή, το να κάνει κανείς εργόχειρο με τα χέρια του, και κάθε κακοπάθεια και σωματική άσκηση, και άλλα τέτοια, τα οποία, όταν είναι το σώμα εύρωστο και ενοχλείται από τα σαρκικά πάθη είναι αναγκαιότητα και ωφελιμότατα. Όταν το σώμα είναι εξασθενημένο και έχει, με την βοήθεια του Θεού, νικήσει τα πάθη, δεν είναι αναγκαία, γιατί η αγία ταπείνωση και η ευχαριστία τα αναπληρώνουν όλα.

Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο και για τις ψυχικές και σωματικές κακίες, δηλαδή τα πάθη.

Ψυχικά πάθη είναι η λήθη, η ραθυμία και η άγνοια.

Από τα τρία αυτά σκοτίζεται το μάτι της ψυχής, δηλαδή ο νους, και κυριεύεται από όλα τα πάθη, τα οποια είναι:

Ασέβεια, κακοδοξία, δηλαδή η κάθε αίρεση, βλασφημία, θυμός, οργή, πικρία, οξυθυμία, μισανθρωπία, μνησικακία, καταλαλιά, κατάκριση, λύπη χωρίς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονικία, ζήλια, φθόνος, κενοδοξία, υπερηφάνεια, υποκρισία, ψεύδος, απιστία, πλεονεξία, φιλοϋλία, εμπαθής προσκόλληση σε κάτι, σχέση με γήινα πράγματα, ακηδία, μικροψυχία, αχαριστία, γογγυσμός, οίηση, δολιότητα, αναίδεια, αναισθησία, κολακεία, υπουλότητα, ειρωνεία, διβουλία, συγκατάθεση σε αμαρτήματα του παθητικού μέρους της ψυχής, και συνεχή μελέτη αυτών, περιπλάνηση των λογισμών, η μητέρα των κακών φιλαυτία και η ρίζα όλων των κακών η φιλαργυρία, κακοήθεια και πονηρία.

Σωματικά πάθη είναι. Γαστριμαργία, λαιμαργία, απόλαυση, μέθη, λαθροφαγία, ποικιλότροπη φιληδονία, πορνεία, μοιχεία, ασελγεία, ακαθαρσία, αιμομιξία, παιδεραστία, κτηνοβασία, κακές επιθυμίες και όλα τα παρά φύση αισχρά πάθη. Κλοπή, ιεροσυλία, ληστεία, φόνος, η κάθε σωματική άνεση και απόλαυση των θελημάτων της σάρκας, και μάλιστα όταν έχει υγεία το σώμα.

Μαντείες, οιωνισμοί, κλυδωνισμοί, αγάπη για στολίδια, κομπασμοί, νωθρότητες, καλλωπισμοί, φτιασιδώματα του προσώπου, αξιοκατάκριτη αργία, φαντασιώσεις, τυχερά παιχνίδια, η εμπαθής παράχρηση των τερπνών του κόσμου, η φιλοσώματη ζωή που παχαίνει το νου, και τον κάνει γήινο και κτηνώδη, και δεν τον αφήνει να σηκωθεί προς το Θεό και προς τις εργασίες των αρετών.

Ρίζες όλων αυτών των παθών και πρωταίτιες είναι η φιληδονία, η φιλοδοξία, και η φιλαργυρία από τις οποίες γεννιέται κάθε κακό.

Δεν αμαρτάνει ποτέ ο άνθρωπος, αν πρωτύτερα δεν υπερισχύσουν και δεν τον κατακυριεύσουν οι δυνατοί γίγαντες που αναφέρει ο σοφότατος ασκητής Μάρκος, δηλαδή η λήθη, η ραθυμία, και η άγνοια.

Αυτές τις γεννά η ηδονή, η καλοπέραση, και η αγάπη της δόξας των ανθρώπων και του περισπασμού. Πρώτη αιτία όλων αυτών και κακή μητέρα είναι, η φιλαυτία, δηλαδή η παράλογη αγάπη του σώματος κι εμπαθείς προσκόλληση σ` αυτό. Η διάχυση και η χαύνωση του νου με ευτραπελίες και αισχρολογίες προξενούν πολλά κακά και πολλές πτώσεις, όπως επίσης η θρασύτητα και το γέλιο.

Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι η εμπαθής φιληδονία είναι πολύμορφη και πολύτροπη, και είναι πολλές οι ηδονές που εξαπατούν την ψυχή, όταν δεν είναι στερεωμένη στο Θεό με νίψη και θείο φόβο, και δεν φροντίζει για την εργασία των αρετών με αγάπη προς τον Χριστό. Γιατι είναι παρά πολλές οι ηδονές που τραβούν προς τον εαυτό τους τα μάτια της ψυχής. Είναι οι ηδονές των σωμάτων, των χρημάτων, των απολαύσεων, της ραθυμίας, της εξουσίας, της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας.

Και φαίνονται όλες αυτές ότι έχουν λαμπερά πρόσωπα και αξιαγάπητα, ικανά να προσελκύσουν εκείνους που παθαίνονται, για όλα αυτά, και δεν έχουν σφοδρό έρωτα προς την αρετή και δεν υπομένουν τη σκληρότητά της. Κάθε σχέση, με τα γήινα και η κάθε προσκόλληση σε αυτά προξενεί ηδονή και ευχαρίστηση σ` αυτόν που την έχει, και αποδεικνύει ότι είναι ανώφελο και βλαβερό, το επιθυμητικό μέρος της ψυχής όταν είναι εμπαθές, επειδή εξαιτίας του, εκείνος που στερείται κάτι που ποθεί, υποτάσσεται στο θυμό, στην οργή, στη λύπη και στην μνησικακία.

Αν τώρα μαζί με την εμπαθή προσκόλληση, επικρατήσει και κάποια έστω μικρή συνήθεια, αλίμονο! Κάνει τότε εκείνο που κυριεύτηκε από αυτήν να ακολουθεί διαρκώς την παράλογη αυτή εμπαθή προσκόλληση αναίσθητα και χωρίς θεραπεία, με την ηδονή που είναι κρυμμένη μέσα σ` αυτή.

Είναι πολυσχιδής η ηδονή της επιθυμίας, όπως προείπαμε. Δεν αρκείται μόνο στην πορνεία και τις άλλες σωματικές απολαύσεις, αλλά ζητεί και τα λοιπά πάθη.

Αφού, σωφροσύνη είναι όχι μόνο η αποχή από την πορνεία και τις σαρκικές ηδονές, αλλά να απέχει κανείς και από τις άλλες ηδονές.

Γι` αυτό εκείνος που αγαπά την φιλοχρηματία, τη φιλαργυρία και την πλεονεξία είναι ακόλαστος. Γιατι όπως ο ακόλαστος έχει έρωτα προς τα σώματα, έτσι και αυτός έχει έρωτα προς τα χρήματα. Ή μάλλον, αυτός είναι πιο ακόλαστος, αφού δεν έχει τόσο βία από την φύση να τον σπρώχνει σ` αυτά.

Γιατί αμαθής ηνίοχος δεν είναι εκείνος που δεν μπορεί να δαμάσει το άγριο και δυσάγωγο άλογο, αλλά εκείνος που δεν μπορεί να κρατήσει το ήμερο και ήσυχο άλογο. Και από παντού φαίνεται ότι είναι περιττή και όχι φυσική η επιθυμία των χρημάτων, γιατι δεν βιάζεται σ` αυτήν ο άνθρωπος από τη φύση, αλλά από την κακή του προαίρεση. Γι' αυτό και αμαρτάνει ασυγχώρητα εκείνος που νικάται εκούσια από την φιλοχρηματία.

Ώστε πρέπει να γνωρίζουμε καλά ότι η φιληδονία δεν έγκειται μόνο στην τρυφή και στην απόλαυση των σωμάτων, αλλά σε κάθε τρόπο και πράγμα που το αγαπά κανείς με πάθος και με την προαίρεση της ψυχής του.

Και για να γνωρίζονται καθαρότερα τα πάθη που αφορούν στα τρία μέρη της ψυχής, προσθέτουμε και τα παρακάτω με συντομία.

Η ψυχή διαιρείται σε τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμικό, και το επιθυμητικό.

Του λογιστικού αμαρτήματα είναι αυτά: Απιστία, αίρεση, αφροσύνη, βλασφημία, αχαριστία, και οι συγκαταθέσεις των αμαρτημάτων, οι οποίες γίνονται από το παθητικό μέρος.

Η ίαση και η θεραπεία αυτών των κακών, είναι η αδίστακτη πίστη στο Θεό και τα αληθινά και χωρίς πλάνη ορθόδοξα δόγματα της ευσέβειας, η αδιάκοπη μελέτη των λόγων του Πνεύματος, η καθαρή και αδιάλειπτη προσευχή, και η ευχαριστία προς το Θεό.

Τα αμαρτήματα του θυμικού είναι τα εξής:
Η ασπλαχνία, το μίσος, η ασυμπάθεια, η μνησικακία, ο φθόνος, ο φόνος και η συνεχής αυτών και των παρομοίων μελέτη.

Η ίαση και θεραπεία είναι η φιλανθρωπία, η αγάπη, η πραότητα, η φιλαδελφία, η συμπάθεια, η ανεξικακία και η καλοσύνη.

Του επιθυμητικού τα αμαρτήματα είναι τα εξής:
Η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η οινοποσία, η πορνεία, η μοιχεία, η ακαθαρσία, η ασελγεία, η φιλοχρηματία, η επιθυμία της κενής δόξας, και η επιθυμία χρυσού και πλούτου και σαρκικών απολαύσεων.

Η ίαση και η θεραπεία αυτών είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η κακοπάθεια, η ακτημοσύνη, το σκόρπισμα των χρημάτων στους φτωχούς, η επιθυμία των μελλόντων εκείνων αγαθών, ο πόθος της βασιλείας του Θεού και η επιθυμία της θείας υιοθεσίας.

Τώρα πρέπει να κάνουμε λόγο για την διάγνωση των εμπαθών λογισμών, από τους οποίους γίνεται η κάθε αμαρτία.

Οκτώ είναι οι βασικοί λογισμοί της κακίας:
1. ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ
2. ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ
3. ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ
4. ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
5. ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ
6. ΤΗΣ ΑΚΗΔΙΑΣ
7. ΤΗΣ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ
8. ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.

Το να μας παρενοχλούν ή να μην μας παρενοχλούν οι οκτώ αυτοί λογισμοί, αυτό δεν είναι στην εξουσία μας. Το να επιμένουμε όμως σε αυτούς ή να μην επιμένουμε, να κινούμε τα πάθη ή να μην τα κινούμε αυτό είναι στην εξουσία μας.

Στους λογισμούς αυτούς διακρίνουμε τα εξής:
ΠΡΟΣΒΟΛΗ, ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ, ΠΑΛΗ, ΠΑΘΟΣ, ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ.

Προσβολή είναι η απλή υπόμνηση του διαβόλου. «Κάνε τούτο ή εκείνο» όπως συνέβη στο Κύριο και Θεό μας. «Πες να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμιά» Ματθαίος 4,3. Αυτό, όπως είπαμε, δεν είναι στην εξουσία μας.

Συνδυασμός είναι η παραδοχή του λογισμού που μας υποβάλλει ο εχθρός, και με ένα τρόπο, η μελέτη του πονηρού λογισμού και ηδονική συνομιλία με την προαίρεσή μας.

Πάθος είναι η έξη που δημιουργείται από τον συνδυασμό του λογισμού που υποβάλει ο εχθρός, και η κατά κάποιο τρόπο συνεχής μελέτη και φαντασία.

Πάλη είναι η αντίσταση στο λογισμό που γίνεται ή προς κατάργηση του πάθους που αυτός περιέχει – δηλαδή του εμπαθούς λογισμού – ή προς συγκατάθεση, καθώς λέει ο Απόστολος: «Η σάρκα επιθυμεί κατά του πνεύματος και το πνεύμα κατά της σαρκός, και αυτά είναι αντίθετα μεταξύ τους». (Γαλ. 5,17.)

Αιχμαλωσία είναι η βίαιη και αθέλητη απαγωγή της καρδιάς που τυραννιέται από προηγούμενο εθισμό στην αμαρτία και μακρά συνήθεια.

Συγκατάθεση είναι η συγκατάνευση στο πάθος που περιέχει ο λογισμός.

Ενέργεια είναι η ίδια η πράξη του εμπαθούς λογισμού, στον οποίο συγκατατεθήκαμε.

Εκείνος λοιπόν που αντιμετωπίζει απαθώς το πρώτο, δηλαδή την προσβολή, ή το διώχνει αμέσως με αντίρρηση και σταθερότητα, έκοψε με μια και όλα τα επόμενα.

Η κατάργηση των οκτώ παθών ας γίνεται με τον εξής τρόπο:

Με την εγκράτεια καταργείται η γαστριμαργία.
Με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών καταργείται η πορνεία.
Με την συμπάθεια προς τους φτωχούς καταργείτε η φιλαργυρία.
Με την αγάπη και την καλοσύνη προς όλους καταργείται η οργή.
Με την πνευματική χαρά καταργείται η κοσμική λύπη.
Με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον θεό καταργείται η ακηδία.
Με την κρυφή εργασία των αρετών και την συνεχή προσευχή με συντριβή καρδιάς, καταργείται η κενοδοξία.
Με το να μην κρίνει κανείς τον άλλο, ή να τον εξευτελίζει, όπως έκανε ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά να νομίζει τον εαυτό του τελευταίο από όλους καταργείται η υπερηφάνεια.

Έτσι λοιπόν αφού ελευθερωθεί ο νους από τα παραπάνω πάθη και ανυψωθεί στο Θεό, ζει από εδώ τη μακάρια ζωή και δέχεται τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Και όταν φύγει από εδώ, έχοντας απάθεια και αληθινοί γνώση, στέκεται μπροστά στο φως της Αγίας Τριάδος, και καταφωτίζεται μαζί με τους αγίους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.

Η ψυχή λοιπόν όπως προαναφέραμε, έχει τρία μέρη:
1. λογισμός
2. θυμός.
3. επιθυμία.

Όταν στο θυμικό μέρος υπάρχει αγάπη και φιλανθρωπία, και στην επιθυμία καθαρότητα και σωφροσύνη, τότε ο λογισμός είναι φωτισμένος. Όταν όμως στο θυμικό μέρος υπάρχει μισανθρωπία και στο επιθυμητικό υπάρχει ακολασία, τότε ο λογισμός είναι σκοτισμένος.

Ο λογισμός τότε υγιαίνει και σωφρονεί και φωτίζεται, όταν έχει τα πάθη υποταγμένα, και θεωρεί πνευματικά τους λόγους των κτισμάτων του Θεού και ανυψώνεται προς την μακάρια Αγία Τριάδα.

Ο θυμός τότε κινείται κατά φύση, όταν αγαπά όλους τους ανθρώπους, και δεν έχει εναντίον κανενός λύπη ή μνησικακία.

Η δε επιθυμία όταν με την ταπεινοφροσύνη, την εγκράτεια και την ακτημοσύνη νεκρώσει τα πάθη, δηλαδή την ηδονή της σαρκός, και τον πόθο των χρημάτων και της πρόσκαιρης δόξας, και στραφεί προς το θείο και αθάνατο έρωτα.Γιατι η επιθυμία κινείται προς τρία πράγματα. Είτε προς την σαρκική ηδονή, είτε προς την μάταιη δόξα, ή προς απόκτηση χρημάτων. Και για την παράλογη αυτή έφεση καταφρονεί τον Θεό και τις άγιες εντολές του, λησμονεί τη θεϊκή ευγένεια, γίνεται θηρίο εναντίον του πλησίον, σκοτίζει τον λογισμό και δεν αφήνει να στραφεί και να δει την αλήθεια.

Ενώ εκείνος που απόκτησε ανώτερο φρόνημα, όπως προείπαμε, απολαμβάνει από εδώ την βασιλεία των ουρανών και ζει μακάρια ζωή αναμένοντας τη μακαριότητα που προορίζεται για όσους αγαπούν τον Θεό. Αυτής είθε ν` αξιωθούμε κι εμείς με την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.

Πρέπει να γνωρίζουμε και αυτό:

Ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε στο μέτρο κάποιας αρετής, παρά με κοπιαστική φιλοπονία για την απόκτηση της και προσπαθώντας με όση δύναμη έχουμε σε όλη μας την ζωή, όπως λόγου χάρη για την ελεημοσύνη, την εγκρατεια, την προσευχή, την αγάπη, ή κάποια από τις γενικές αρετές.

Από αυτές, μερικώς ο καθένας ασκεί κάποια αρετή. Λ.χ. ασκεί κανείς πότε – πότε την ελεημοσύνη, αλλά επειδή την ασκεί λίγο, δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ελεήμονα, κι ακόμα περισσότερο όταν δεν το κάνει αυτό καλά και θεάρεστα. Γιατί το καλό δεν είναι καλό όταν δεν γίνεται καλά.

Αλλά καλό είναι πράγματι όταν δεν απολαμβάνει εδώ το μισθό του από οποιαδήποτε αιτία, για παράδειγμα από ανθρωπαρέσκεια λόγο καλής φήμης, ή επιδίωξη δόξας, ή από πλεονεξία, και αδικία. Επειδή ο Θεός δεν ζητεί εκείνα που γίνονται και νομίζονται καλά, αλλά εξετάζει το σκοπό για τον οποίο γίνεται.

Όπως λένε και οι θεοφόροι Πατέρες, όταν ο νους λησμονήσει το σκοπό της ευσέβειας, τότε και το έργο που είναι φανερά ενάρετο, γίνεται ανώφελο. Και εκείνα που γίνονται χωρίς διάκριση και σκοπό, όχι μόνο δεν ωφελούν και αν ακόμη είναι καλά, αλλά βλάπτουν.

Το αντίθετο συμβαίνει με εκείνα που νομίζονται κακά, γίνονται όμως με θεοσεβή σκοπό. Όπως εκείνος που μπήκε στο πορνείο, και τράβηξε από εκεί την πόρνη.

Από αυτό γίνεται φανερό, ότι δεν είναι ελεήμων εκείνος που έκανε λίγες φορές την ελεημοσύνη, ούτε είναι εγκρατής εκείνος που εγκρατεύθηκε λίγο, αλλά εκείνος που παρά πολλές φορές και σε όλη του τη ζωή εργάστηκε ολικά την αρετή με ασφαλή διάκριση. Γιατι η διάκριση είναι μεγαλύτερη από όλες τις αρετές, επειδή είναι βασίλισσα και αρετή των αρετών.

Όπως πάλι και για τα αντίθετα:

Δεν λέμε πόρνο ή μέθυσο ή ψεύτη εκείνον που μια φορά γλίστρησε σε αυτά, αλλά εκείνον που πέφτει συχνά σ` αυτά και μένει αδιόρθωτος.

Κοντά σε όσα είπαμε πρέπει να γνωρίσουμε και τούτο, που είναι και αναγκαιότατο σ` όλους εκείνους που έχουν ζήλο να κατορθώσουν την αρετή και επιμελούνται να αποφύγουν την κακία. Ότι δηλαδή, όσο η ψυχή είναι ασυγκρίτως καλύτερη από το σώμα και σε πολλά και μέγιστα σημεία είναι σπουδαιότερη και πιο πολύτιμη, τόσο οι ψυχικές αρετές (και μάλιστα εκείνες που μιμούνται το Θεό και έχουν το Όνομα του), είναι ανώτερες από τις σωματικές αρετές.

Αντίθετα πρέπει να νοούμε για τις ψυχικές κακίες, ότι διαφέρουν από τα σωματικά πάθη και ως προς τις ενέργειες τους και ως προς την έκτιση των τιμωριών που επιβάλλονται σ` αυτές, αν και στους πολλούς, δεν ξέρω πως, αυτό τους διαφεύγει. Γιατί τη μέθη, την πορνεία, τη μοιχεία, την κλοπή και τα παραπλήσια με αυτά, τα προσέχουν και τα αποφεύγουν, ή τα τιμωρούν, επειδή φαίνονται στους πολλούς βδελυρά. Απέναντι όμως στα ψυχικά πάθη, που είναι χειρότερα και βαρύτερα από αυτά και που οδηγούν στην κατάσταση των δαιμόνων και στην αιώνια κόλαση που τους περιμένει όσους τα ακολουθούν χωρίς διόρθωση, μένουν αδιάφοροι.

Εννοώ δηλαδή το φθόνο, τη μνησικακία, την πονηρία, την αναισθησια, την φιλαργυρία που ο Απόστολος την θεωρεί ρίζα όλων των κακών, και τα όμοιά της.

Μιλήσαμε γι` αυτά με όλη την αμάθεια και την αφέλεια μας, κάνοντας μια ευσύνοπτη και σαφή έκθεση του λόγου περί των αρετών και παθών, για να μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει και να εξακριβώνει τη διαίρεση και τη διαφορά τους με ακρίβεια και σαφήνεια. Γι` αυτό και μιλήσαμε για το καθένα με τρόπους και από πολλές απόψεις, ώστε, αν είναι δυνατόν, καμία πλευρά της αρετής ή της κακίας να μην αγνοείται.

Ακόμη για να επιδιώξουμε με χαρά τις αρετές και μάλιστα τις ψυχικές που προσεγγίζουμε στο Θεό, και για να αποφύγουμε τις κακίες με όλη μας την δύναμη. Γιατι είναι αληθινά μακάριος εκείνος που ζητά την αρετή και την ασκεί και εξετάζει με επιμέλεια τι είναι αρετή, επειδή με αυτήν πλησιάζει τον Θεό και ενώνεται νοερά μ` Αυτόν.

Φρόνηση, ανδρεία, σοφία, αληθινή γνώση, και πλούτος αναφαίρετος είναι κυρίως το να ανυψώνεται ο άνθρωπος με την πρακτική αρετή στην θεωρία του Δημιουργού.

Η αρετή λέγεται έτσι από το ρήμα «αιρείσθαι», γιατι είναι αιρετή και θελητή, επειδή κάνουμε αυτοπροαίρετα και θεληματικά το αγαθό, κι όχι χωρίς να θέλουμε και αναγκαστικά.

Η φρόνηση πάλι λέγεται έτσι, γιατι φέρνει στο νου τα ωφέλιμα.

Αν θέλεις, ας προσθέσουμε στον αφελή αυτό λόγο, σαν χρυσή σφραγίδα, και λίγα περί του «κατ` εικόνα και ομοίωσιν» του πιο τιμημένου από όλα τα κτίσματα του Θεού, δηλαδή τον άνθρωπο.

Το νοερό και λογικό ζώο, ο άνθρωπος, μόνο από όλα τα κτίσματα είναι «κατ` εικόνα και ομοίωσιν» του Θεού.

Κάθε άνθρωπος λέγεται «κατ` εικόνα Θεού» για το αξίωμα του νου και της ψυχής, δηλαδή το ακατάληπτο, το αόρατο, το αθάνατο, το αυτεξούσιο. Και ακόμη για την ικανότητα να άρχει, να τεκνοποιεί και να οικοδομεί.

«Καθ` ομοίωσιν» λέγεται για την αρετή και τις πράξεις με τις οποίες μιμείται το Θεό και έχουν το όνομα του Θεού. Δηλαδή, το να δείχνει φιλανθρωπία προς τους συνανθρώπους του, να οικτίρει, να ελεεί και να αγαπά τους συνδούλους του, να δείχνει στους άλλους κάθε ευσπλαχνία και συμπάθεια. «Να γίνετε, (λέει ο Χριστός και Θεός), σπλαχνικοί, όπως είναι σπλαχνικός και ο ουράνιος Πατέρας σας» Λουκάς 6,36.

Το «κατ` εικόνα» το έχει κάθε άνθρωπος, γιατί ο Θεός δεν ανακαλεί τα χαρίσματά του. Το «καθ` ομοίωσιν», όμως το έχουν σπάνιοι και μόνο οι ενάρετοι και άγιοι, οι οποίοι μιμούνται – κατά το δυνατό σε ανθρώπους – την αγαθότητα του Θεού.

Είθε κι εμείς να αξιωθούμε την υπεράγαθη φιλανθρωπία του Θεού, αφού Του φανούμε ευάρεστοι με την αγαθοεργία και γίνουμε μιμητές εκείνων που έχουν ευαρεστήσει από αιώνων τον Χριστό.

Γιατί σε Αυτόν ανήκει το έλεος και σε Αυτόν πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του, και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα Του, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.



Βιβλιογραφία. ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΤΟΜΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΗ Δ

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ

ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΕΝΤΡΑ.


Είναι μια φαινομενικά απλοϊκή ιστορία. Ένα παραμύθι. Έχει όμως ένα βαθύ και μεγάλο δίδαγμα.

*********************

Ήταν μια φορά σ' ένα δάσος τρία δέντρα.

Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό - μια προοπτική.



Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο. ξυλόγλυπτο. όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Αυτό ήταν το όραμα του και η προοπτική του.



Το δεύτερο δένδρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι. γερό σκαρί' όμορφο, μεγαλόπρεπο- που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα. που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.



Το τρίτο δένδρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δένδρο του δάσους. έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον Ουρανό και τον θεό.


Όμως πέρασαν τα χρόνια. Και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς.

Πήγαν υλοτόμοι.



Και έκοψαν το πρώτο δένδρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων παχνί για τα άχυρα των ζώων.



Το δεύτερο δένδρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που τόχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.



Το τρίτο δένδρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.


Περνούσαν χρόνια. Και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους.

Όμως κάποια μέρα ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν στον στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία Θεοτόκος. Και απόθεσαν σ' εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτή μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.


Στο μικρό ψαροκάικο -που είχε γίνει από το δεύτερο δένδρο- μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες. ένας απ' αυτούς κουρασμένος ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα. Και ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Και το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Οι άλλοι τότε ξύπνησαν εκείνον που κοιμόταν. Και εκείνος τότε σηκώθηκε. Και διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Σιώπα. πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δένδρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον βασιλέα των βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του!


Και το τρίτο δένδρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα το πήραν και έκαναν ένα σταυρό' Και σ' αυτόν τον σταυρό σταύρωσαν τον Χριστό. Έτσι το δένδρο αυτό έγινε πω ψηλό από ό,τι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον θεό! Έγινε, όπως λέμε σε ένα τροπάριο, ουρανού Ισοστάσιο.

Τελικά, το κάθε ένα από τα δένδρα της ιστορίας μας απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα. όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζε.

Η ιστορία αυτή μας λέει:
Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του θεού για μας. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εκείνο που μας ετοιμάζει ο Θεός, είναι πάντα προτιμότερο και ωφελιμότερο για μας.


Εμείς πρέπει να κάνουμε όνειρα. Για το καλό. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως εμείς θα θέλαμε. Και ότι ο Θεός οικονομεί και γίνονται καλύτερα από ό,τι εμείς φανταζόμαστε.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ας έχουμε πίστη. Πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ - ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Υπό πόσων επολεμήθη η Εκκλησία, αλλ’ ουδέποτε ενικήθη; Πόσοι τύραννοι; Πόσοι στρατηγοί; Πόσοι βασιλείς; Αύγουστος, Τιβέριος, Γάϊος, Κλαύδιος, Νέρων, άνθρωποι λόγοις τετιμημένοι, δυνατοί…οι μεν πολεμήσαντες σεσίγηνται και λήθη παραδίδονται, η δε πολεμηθείσα τον ουρανόν υπερέρει….Επολεμήθησαν ένδεκα μαθηταί, και η οικουμένη επολέμει, οι δε πολεμηθέντες ενίκησαν, και οι πολεμήσαντες ανηρέθησαν. Τα πρόβατα των λύκων περιεγένοντο….ευκολότερον τον ήλιον σβεσθήναι, ή την Εκκλησίαν αφανισθήναι.


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

ΠΟΝΟΣ – ΥΠΟΜΟΝΗ (Π. ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ ΛΥΡΑΚΗΣ – ΓΙΑΤΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ;)

Η παρουσία του πόνου στη ζωή μας
Οποιοδήποτε αξίωμα, όσα χρήματα, οσεσδήποτε επιστημονικές γνώσεις και αν κατέχει ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει τις θλίψεις στη ζωή του. Είναι αδύνατο η θλίψη να μη χτυπήσει την πόρτα κάθε σπιτιού είτε είναι πολυτελές μέγαρο είτε φτωχή καλύβα.
Που θα στρέψει ο άνθρωπος το βλέμμα του και δεν θα αντικρύσει τον πόνο ; Πουθενά. Το βεβαιώνουν τα νοσοκομεία, τα ποικίλα θεραπευτήρια, τα άσυλα του πόνου κλπ. Αμέτρητες οι ασθένειες, αμέτρητοι οι ασθενείς. Υποφέρουν και μαζί τους υποφέρουν και οι οικείοι τους. Τη μεγαλύτερη όμως θλίψη τη φέρνει ο θάνατος.
Βέβαια υπάρχουν ένα σωρό άλλα γεγονότα στη ζωή μας τα οποία μπορούν να μας προκαλέσουν πόνο. Χρεοκοπίες, αποτυχίες στο γάμο, συκοφαντίες, φτώχια, ανεργία, οικογενειακά προβλήματα κλπ. Κλαίνε οι γονείς για το θάνατο του μονάκριβου παιδιού. Κλαίνε τα παιδιά διότι στερήθηκαν τη στοργική μητέρα τους. Κλαίει η σύζυγος διότι απέτυχε στην εκλογή συντρόφου διότι είναι μέθυσος, άσωτος, χαρτοπαίκτης. Διότι συμπεριφέρεται απέναντί της με τρόπο βάρβαρο, τυραννικό και απάνθρωπο. Πονάει ο σύζυγος διότι η γυναίκα του αποδεικνύεται φιλόνικος, γλωσσώδης, σπάταλη, που δεν έχει το νου στο νοικοκυριό, αλλά στους χορούς, τις διασκεδάσεις, τις κρουαζιέρες, τις ατελείωτες δεξιώσεις, τα χαρτιά, τη μόδα. Πονούν και οι δύο διότι τα παιδιά τους είναι κακότροπα, ανήθικα και ατίθασα.
Για τις ευαίσθητες ψυχές ο πόνος είναι περισσότερο οξύς και οδυνηρός και έχει αντίκτυπο και στο σώμα: στομαχικές διαταραχές, αϋπνίες, άγχη, έλλειψη ψυχικής γαλήνης. Ακόμη και η σκέψη, το συναίσθημα και η θέληση υφίστανται τις συνέπειες της θλίψης.
Στις ώρες αυτές του πόνου μας κυριεύει αθυμία, μελαγχολία, δειλία, ταραχή και μεγάλη λύπη. Πολλές φορές ο Δαβίδ στενάζει, όπως π.χ. στο ΝΔ΄ψαλμό: «Η καρδιά μου στα βάθη μου έχει κυριευθεί από ταραχή και αγωνία. Φόβος και τρόμος και δειλία παραλύουν τις δυνάμεις μου μπροστά στον κίνδυνο του θανάτου που πλησιάζει. Σκοτάδι αθυμίας και φρίκης σκεπάζει τα μάτια μου και δεν βλέπω καμιά διέξοδο γύρω μου». Σε παρόμοια περίπτωση ο μεγάλος και ατρόμητος προφήτης Ηλίας, όταν τον κατεδίωκε η Ιεζάβελ, είπε στο Θεό: «Πάρε την ψυχή μου Κύριε. Στείλε μου τη λύτρωση του θανάτου» (Γ’ Βασιλ. ΙΘ’ 4). Το ότι η ανθρώπινη φύση είναι ασθενής και κάμπτεται στις μεγάλες δοκιμασίες της ζωής, μας το φανέρωσε και ο ίδιος ο θεάνθρωπος Κύριος λέγοντας στον κήπο της Γεθσημανή: «Καταλυπημένη είναι η ψυχή μου μέχρι σημείου που να κινδυνεύω να πεθάνω από τη λύπη» (Ματθ. ΚΣΤ΄38).
Ωστόσο ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τη χαρά και το πλήρωμα της χαράς του επιφυλάσσει ο Θεός στον ουρανό. Όμως σ’ αυτό τον κόσμο συνήθως η χαρά είναι ζυμωμένη με τη λύπη. Το είχαν διαπιστώσει και οι αρχαίοι μας πρόγονοι και γι’ αυτό έλεγαν: «Παράδοξο πράγμα να βρει κανείς άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή να είναι ευτυχισμένος» (Τέρας, ει τις δια παντός του βίου ηυτύχησεν). Για τη συντριπτική πλειοψηφία των οδοιπόρων αυτής της ζωής ισχύει ο κανόνας της θλίψης, της δοκιμασίας, του πόνου, των δακρύων. Γι’ αυτό και η ζωή παρουσιάζεται ως ένα κρεμμύδι, που όσο περισσότερο το ξεφλουδίζει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο δακρύζει. Δυστυχώς τα βάσανα πολλές φορές γίνονται βουνά αβάσταχτα που πλακώνουν τον άνθρωπο, τον λυγίζουν, τον γονατίζουν και τον κάνουν να μελαγχολεί. Έτσι χάνει τη χαρά και της παρούσας ζωής αλλά και της άλλης (εάν δεν κρατήσει σωστή στάση απέναντι στον πόνο).

Οι Ψευδολύσεις της φυγής
Τι λοιπόν πρέπει να κάνει ο άνθρωπος ; Εάν θελήσει με τις δικές του δυνάμεις ή τα πλούτη του να αντιμετωπίσει τον πόνο, θα ματαιοπονεί. Πριν όμως δούμε τι πρέπει να κάνει, ας δούμε την τακτική που ακολουθούν οι πολλοί.
(α) Ταξίδια: Πολλοί ακολουθούν την τακτική της φυγής. Αλλάζουν παραστάσεις. Όμως τα ταξίδια δεν μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο να ξεχάσει για πάντα. Επίσης τα ταξίδια δεν είναι προσιτά σε όλους (κόστος, χρόνος, σωματική κατάσταση, υποχρεώσεις). (β) Διασκεδάσεις: Αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν με τα γέλια, το ποτό, ίσως τα ναρκωτικά και άλλες διασκεδάσεις να ναρκώσουν τα νεύρα του πόνου. Όταν όμως περάσουν αυτά, ενοχλούνται πιο έντονα από τον πόνο. (γ) Διάβασμα: πράγματι η μελέτη βιβλίων βοηθάει. Όμως όταν το μυαλό επιστρέφει στην καθημερινότητα, ο πόνος καταλαμβάνει την ψυχή.
Οι παραπάνω μέθοδοι δεν έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα διότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο νους ή μόνο αισθήσεις. Κυρίως και προπαντός είναι καρδιά που αισθάνεται. Αν παρομοιάσουμε το νου με ποτάμι, τότε η καρδιά είναι η πηγή από την οποία αυτό πηγάζει. Όσο και αν θελήσουμε να θολώσουμε τα νερά, με άλλες εικόνες και παραστάσεις, στο τέλος τα νερά θα ξεθολώσουν και ο πόνος που προέρχεται από την πηγή θα μεγαλώσει. Γι’ αυτό όπως έλεγε και ο Ιώβ «Παρακλήτορες κακών πάντες» (Ιώβ ΙΣΤ΄ 2), δηλαδή όλοι είναι παρηγορητές κακών, που αυξάνουν τον πόνο. Οι παραπάνω συμβουλές δεν έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει τελικά λύση στη θλίψη ; Ναι υπάρχει ! Για να λυτρωθεί ο άνθρωπος από τον πόνο και να εξέλθει νικητής απαιτείται να οπλισθεί με μια άλλη δύναμη, πολύ ανώτερη από τη δική του. Η δύναμη αυτή είναι η δύναμη της ΠΙΣΤΗΣ. Μόνο η χριστιανική πίστη μπορεί να εισχωρήσει στην πηγή του πόνου και να αναπαύσει το πνεύμα.

Η αιτία του πόνου
Γιατί να πονώ και να υποφέρω; Γιατί τόσο πολύ εμένα με τιμωρεί ο Θεός; Η απάντηση δεν είναι πάντα εύκολο να δοθεί. Όπως λέει ο Απ. Παύλος: «Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; Ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο; Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού» (Ρωμ. ΙΑ΄ 34, 33), δηλαδή ποιος γνώρισε τη σκέψη και τις βουλές του Κυρίου; Ή ποιος έγινε σύμβουλός τους; Πόσο υπερβαίνουν την ανθρώπινη έρευνα οι κρίσεις και οι αποφάσεις Αυτού, και πόσο είναι αδύνατο στο νου του ανθρώπου να παρακολουθήσει τις αγαθές μεθόδους του Θεού, με τις οποίες σώζει τους ανθρώπους. Σε πολλά ερωτήματα ο άνθρωπος βρίσκει απάντηση: γιατί πεινώ; Διότι δεν έφαγα. Γιατί νυστάζω; Διότι δεν κοιμήθηκα.
Γιατί όμως πονώ ;
Οι ορθολογιστές και υλιστές απαντούν ότι ο πόνος προειδοποιεί τον άνθρωπο πως κάτι κακό συμβαίνει στον οργανισμό του. Έτσι μπορεί ο άνθρωπος να λάβει τα μέτρα του. Η απάντηση αυτή δεν ευσταθεί. Αν η αποστολή του πόνου ήταν αυτή τότε γιατί η προειδοποίηση αυτή γίνεται σχεδόν πάντα όταν ο κίνδυνος είναι μικρός και σπανιότατα, όταν είναι μεγάλος; Π.χ. εγκεφαλικά, καρκίνος κλπ.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό χαρούμενος και όχι θλιμμένος. Εάν δεν παρέβαινε την εντολή η παραδεισένια ζωή θα συνεχιζόταν δια μέσου των αιώνων. Η υπακοή του στο Θεό και το θέλημά Του, θα διατηρούσε συνεχώς, χωρίς θλίψεις και προβλήματα, την πορεία της ζωής του. Όμως μετά την παρακοή, δίκαια έλαβε το μισθό του: θλίψεις και πόνοι. Πολλές φορές μάλιστα ο άνθρωπος τα βάζει με το Θεό. Ο σοφός Σολομών λέει σχετικά: «Αφροσύνη ανδρός λυμαίνεται τας οδούς αυτού, τον δε Θεόν αιτιάται τη καρδία». Δηλαδή η ανοησία και η απερισκεψία γίνονται πολλές φορές η αιτία να συμβαίνουν στον άνθρωπο πειρασμοί, στενοχώριες και συμφορές. Και αντί ο άνθρωπος να τα βάλει με τον εαυτό του τα βάζει με το Θεό ! Αντί να κλάψει και να συντριβεί και να μετανοήσει και να ζητήσει το έλεος του Θεού, με αναίδεια και προκλητικότητα τα βάζει με το Θεό.
Όμως «Ο Θεός απείραστος εστί κακών, πειράζει δε αυτός ουδένα» (Ιακ. Α΄ 13). Ο Θεός ποτέ δεν είναι δυνατόν να πειρασθεί από κάτι κακό και πονηρό, γι’ αυτό και ποτέ δεν γίνεται αιτία να προκαλέσει πειρασμό και θλίψη στους άλλους. Ο Θεός οποιαδήποτε δοκιμασία και αν επιτρέψει στον άνθρωπο, αποβλέπει να τον καταστήσει δόκιμο αθλητή, άξιο να στεφανωθεί. Ακόμα και στις περιπτώσεις που εμείς φταίμε, Τον βλέπουμε να ζητάει να βγάλει από το πικρό γλυκύ. Μας αφήνει για ένα διάστημα να κλάψουμε και να καταλάβουμε τα λάθη μας. Μόλις όμως περάσει λίγος καιρός, κατά τρόπο θαυμαστό και θείο φέρνει έτσι τα πράγματα ώστε ο πόνος μας να βγάλει καλό. Μεταβάλλει την περίοδο της θλίψης σε ευκαιρία πολύτιμη, σε σχολή πνευματική, επιζητώντας να μας μορφώσει για την αιωνιότητα. Χρησιμοποιεί τον πόνο ως τον πλέον πεπειραμένο παιδαγωγό για να μας διδάξει αλήθειες, που με άλλο τρόπο δεν θα μπορούσαμε να διδαχθούμε. Για να ανακαλύψουμε τη σπίθα της καλής διάθεσης της ψυχής μας, που κάπου είναι κρυμμένη και σκεπασμένη κάτω από τις βιοτικές μέριμνες και κοσμικές ενασχολήσεις μας. Οι μαλακωμένες από τον πόνο ψυχές είναι σαν τα περιστέρια: έτοιμες να πετάξουν προς το Θεό. Να γίνουν καλύτερες. Να προοδεύσουν στην αρετή. Υπάρχουν όμως και ψυχές που είναι σαν τα βατράχια. Σκληρύνονται από τον πόνο και αρχίζουν την κτηνώδη ζωή, όπως τα βατράχια βουτούν στη λάσπη της λίμνης. Εμείς τι απ’ τα δύο θέλουμε να είμαστε; Αν αγωνιζόμαστε να είμαστε περιστέρια τότε να μη φοβόμαστε. Εύκολα θα πετάμε όταν τα βήματα του πόνου ακουστούν. Εύκολα θα καταφεύγουμε στο Θεό. Και εκεί θα βρίσκουμε τη χαρά, την ειρήνη και την παρηγοριά.

Ο Σκοπός του Πόνου
Δυστυχώς η καθημερινή πείρα έχει δείξει ότι η καλή υγεία, οι οικονομικές ανέσεις, τα πολλά αγαθά κλπ. τα οποία δίνει ο Θεός στα παιδιά Του, επειδή αυτά είναι κακομαθημένα και πνευματικά ακαλλιέργητα, αντί να τα χρησιμοποιούν όπως ορίζει ο Θεός, τα χρησιμοποιούν μόνο για τον εαυτό τους και γίνονται χειρότερα. Άλλωστε για τον Ισραηλιτικό λαό λέχθηκε κάποτε: «Και έφαγε Ιακώβ και ενεπλήσθη και απελάκτισεν ο ηγαπημένος. Ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη και εγκατέλειψε τον Θεόν και απέστη από Θεού σωτήρος αυτού» (Δευτ. ΛΒ’ 15). Δηλαδή έφαγε ο Ισραηλιτικός λαός και χόρτασε με το παραπάνω. Και όμως αυτός ο λαός κλώτσησε το Θεό. Λιπάνθηκε και παχύνθηκε και αυξήθηκε σε λαό πολύ, και εγκατέλειψε το Θεό τον Σωτήρα του. Δυστυχώς τα ίδια συμβαίνουν σε κάθε εποχή. Μόλις ο λαός ανορθωθεί οικονομικώς και αισθανθεί ασφάλεια, εγκαταλείπει το Θεό. Η διασκέδαση και η σαρκολατρία αποτελούν κεντρικό ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων στην εποχή μας. Ως πότε όμως θα μακροθυμεί ο Θεός ; Γιατί δίνει και υποσχέσεις αλλά και απειλές: «εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε. Εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται» (Ησ. Α’ 19-20). Σαφής προειδοποίηση. Καθαρή η υπόσχεση. Σαφέστατη η απειλή. Επομένως ο σκοπός των θλίψεων είναι αφυπνιστικός.
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος τρόπος να μας συγκινήσει ο Θεός και να μας ελκύσει στη μετάνοια; Όπως οι γονείς κάνουν το πάν με λόγια και συμβουλές να κατευθύνουν τα παιδιά τους, έτσι και ο Θεός. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που τα παιδιά δεν ακούνε, οπότε επιβάλλονται παιδαγωγικές τιμωρίες. Όπως λέει ο Δαβίδ: «Όταν απέκτεινεν αυτούς, τότε εξεζήτουν αυτόν και επέστρεφον και ώρθριζον προς αυτόν» (Ψαλμ. ΟΖ’ 34). Όταν τους τιμωρούσε με θάνατο, τότε ζητούσαν το Θεό από τα βαθιά χαράματα, και προτού ξημερώσει ήταν στο πόδι και παρακαλούσαν το Θεό. Αντίστοιχο παράδειγμα έχουμε και στο Μανασσή.
Η κακία μας, η φαυλότητα, η σκληρότητα και η αμετανοησία μας, υποχρεώνουν το Θεό να χρησιμοποιήσει το καυτήριο του πόνου. Ίσως τις στιγμές που το στοργικό χέρι του Θεού ανοίγει με το νυστέρι του τα αποστήματα των παθών μας, φωνάζουμε, αγανακτούμε και ίσως Τον θεωρούμε σκληρό. Όμως που να γνωρίζουμε πόσο μεγάλο σκοπό έχει η επέμβασή Του αυτή. Μέσω των θλιβερών περιστατικών της ζωής μας, ο Θεός μας καλεί να επιστρέψουμε κοντά Του. Όπως λέει και ο ψαλμός: «Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα». Ο πόνος και η θλίψη μου με έκαναν να Σε αναζητήσω Θεέ μου. Και ο Ησαϊας λέει: «Παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» (Ν’ 5). Η παιδαγωγική επέμβαση του Θεού μου ανοίγει τα αυτιά της ψυχής και με κάνει πρόθυμο να προσέχω πράγματα που άλλοτε περιφρονούσα.
Πολλά παραδείγματα υπάρχουν. Βλέπουμε τον Α ή τον Β επειδή έγιναν πλούσιοι ή κατέλαβαν κάποια θέση, αμέσως να διαστρέφονται εσωτερικά. Το παίρνουν πάνω τους, επαίρονται και περιφρονούν τους άλλους, φθάνοντας στο σημείο να νομίζουν ότι είναι ανώτεροι άνθρωποι και δεν έχουν την ανάγκη του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν δέχονται να ακούσουν κανέναν. Για να μαλακώσει η ψυχή τους χρειάζεται συνήθως τράνταγμα μεγάλο. Ένα ατύχημα, μια πτώχευση, μια ασθένεια, μια οικογενειακή θλίψη τους μαλακώνει την ψυχή και αρχίζουν να σκέπτονται το Θεό. Και ο Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Εκείνος που έχει άφθονα τα μέσα της ζωής, τον βλέπετε με πόση ταχύτητα και ευκολία τρέχει προς τα μονοπάτια της αμαρτίας. Εκείνος που με άνεση τα έχει όλα, τον βλέπετε ότι στην Εκκλησία όταν κηρύσσεται ο λόγος του Θεού είναι χαύνος και ράθυμος (απρόθυμος και κοιμισμένος)».
Γιατί όμως να δοκιμάζονται οι ευσεβείς; Όταν λέμε ευσεβής τι εννοούμε ; Τον άνθρωπο που απλά εκκλησιάζεται και κάπου-κάπου κοινωνεί χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι στο βάθος; Ο άνθρωπος είναι μυστήριο σκοτεινό. Απ’ έξω μπορεί να παρουσιάζεται ως πρόβατο αλλά να είναι λύκος. Ας υποθέσουμε όμως ότι πράγματι κάποιος είναι ευσεβής, κι όμως δοκιμάζεται με θλίψεις. Πουθενά στη Γραφή δεν λέει «εσείς θα μου δίνετε ευσέβεια και Εγώ θα σας δίνω υγεία, καλοζωϊα και ευτυχία». Εάν υπήρχε κάτι τέτοιο τότε η ευσέβεια θα ήταν εμπόρευμα. Στην Αγία Γραφή ο χριστιανός παρουσιάζεται ως αγωνιστής: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α’ Τιμ. ΣΤ’ 12). Και ο Απόστολος Παύλος λέει: «δι’ υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Εβρ. ΙΒ’ 1). Ο χριστιανός λοιπόν για να τονώσει την ψυχή του στην κατά Θεό ζωή δεν μπορεί να το επιτύχει παίζοντας και γελώντας. Αλλά δοκιμαζόμενος σκληρά αναδεικνύεται πραγματικός αγωνιστής του καλού αγώνα. Όπως λέει και ο Μ. Βασίλειος: «Όπως στο στάδιο φαίνεται ο καλός αθλητής, στην τρικυμία ο καλός κυβερνήτης και στο πόλεμο ο καλός στρατηγός, έτσι και ο καλός χριστιανός θα φανεί όταν τον δοκιμάσει η συμφορά και ο πειρασμός».


Ακόμα και οι μαθητές που ήταν συνεχώς με το Χριστό, είχαν και εκείνοι τις θλίψεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τρικυμία. Ο Κύριος κοιμόταν και άρχισε τρικυμία. Οι μαθητές φοβήθηκαν. Ο Κύριος λοιπόν επέτρεψε την τρικυμία για να διδάξει τους Μαθητές αλλά και τους Χριστιανούς όλων των εποχών πως η αιώνια γαλήνη υπάρχει μόνο στον ουρανό. Και πως ακόμα και αν βρισκόμαστε συνεχώς κοντά στο Θεό, κάποιες στιγμές θα περάσουμε και εμείς μέσα από τρικυμίες, είτε λόγω των σφαλμάτων μας, είτε από την κακία των άλλων ανθρώπων. Ασφαλώς οι περισσότεροι δεν θέλουμε ούτε σταυρό ούτε αγώνα, αλλά υγεία, άφθονα χρήματα και ζωή χωρίς συμφορές. Αυτό όμως είναι μια παρεξηγημένη αντίληψη, διότι ο Χριστός είναι πάντοτε συνδεδεμένος με το σταυρό, με τον αγώνα, με τη θλίψη: «Εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε» (Ιω. ΙΣΤ’ 33). Είναι γενικός κανόνας από τον οποίο δεν εξαιρέθηκε ούτε ο Χριστός, ούτε η Παναγία ούτε κανείς Άγιος. Όπως τόνισε ο Ίδιος: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. Η’ 34). Ασφαλώς η θλίψη είναι φωτιά η οποία κατακαίει τα ξύλα και τα ροκανίδια. Καθαρίζει όμως το χρυσάφι και το κάνει να λάμπει περισσότερο. Έτσι γίνεται και με εμάς: ότι ροκανίδια (πάθη και προσκολλήσεις) έχει μαζέψει η ψυχή, η θλίψη τα κατακαίει και αφήνει μέσα μας καθαρό μόνο όσο κομματάκι χρυσού (πίστης και αγάπης) έχουμε. Το αμπέλι για να κάνει σταφύλια δεν χρειάζεται μόνο την άνοιξη. Του είναι εξίσου απαραίτητος και ο χειμώνας με το χιόνι και τη βροχή. Έτσι είναι και για τους πιστούς οι θλίψεις. Η τρικυμία όμως της Γαλιλαίας μας αποκαλύπτει και κάτι άλλο: στις φουρτούνες της ζωής ο Θεός επεμβαίνει και προστατεύει τους πιστούς.

Η τιμωρία του να ζει κανείς χωρίς Θεό, είναι να υποφέρει χωρίς παρηγοριά. Ενώ οι πιστοί γνωρίζουν πόσο δυνατός είναι ο Χριστός που ακολουθούν. Συνεπώς γιατί να φοβούνται ; Γιατί να ανησυχούν; «Ισχύσατε και μη φοβείσθε». Αποτινάξατε λοιπόν το φόβο. Έχετε θάρρος και ελπίδα: «Κύριος των δυνάμεων μεθ’ ημών, αντιλήπτωρ ημών ο Θεός Ιακώβ». Ο Κύριος λοιπόν είναι μαζί μας, σκεπαστής και οδηγός στη ζωή μας.

Ας αναφέρουμε όμως και το παράδειγμα γονέων-παιδιών. Οι γονείς πολλές φορές τιμωρούν αυστηρά τα παιδιά τους προκειμένου να συμμορφωθούν με την ορθή αγωγή που τους δίνουν. Ο Θεός που είναι Πατέρας μας δεν πρέπει να ασχολείται με την αγωγή μας; Η Γραφή λέει: «Εκλέλησθε της παρακλήσεως ήτις υμίν ως υιούς διαλέγεται». Δηλαδή: μένετε απαρηγόρητοι διότι λησμονείτε ότι ο Θεός φέρεται απέναντι σας όπως εσείς στα παιδιά σας. Οι ρίζες κάθε παιδείας είναι πικρές. Οι καρποί όμως είναι γλυκείς. Λοιπόν μη δυσανασχετείς, σκληρύνεσαι και μένεις αμόρφωτος και αδιόρθωτος. Σε όσους, πάνω στη δοκιμασία, κλονίσθηκε η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Θεό, δεν τα έχασαν μόνο αλλά περιέπεσαν σε τόση κατάθλιψη και απελπισία, ώστε να τους λυπάται κανείς. Κάθε πόνος και θλίψη είναι επέμβαση του Θεού για να μας σώσει από κάτι χειρότερο. Ο πόνος είναι εκδήλωση της αγάπης του Θεού.

Οι άνθρωποι, συνηθισμένοι πάντοτε να κολακεύουμε τους άλλους ή να υποχωρούμε στις αξιώσεις των παιδιών μας, θέλουμε την ίδια τακτική να εφαρμόζει και ο Θεός. Αυτή μας η στάση όμως είναι αρρωστημένη, διότι ευχαριστεί προσωρινά τον άλλο, δεν τον βοηθάει όμως στη ζωή του. Αντίθετα ένας συνετός πατέρας δεν διστάζει να ελέγξει και ποικιλοτρόπως να παιδαγωγήσει το παιδί του. Και γι’ αυτό λέει ο Σολομώντας και επαναλαμβάνει ο απ. Παύλος: «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δεν πάντα υιόν ον παραδέχεται» (Εβρ. ΙΒ’ 6). Εκείνον που αγαπά ιδιαίτερα ο Θεός, τον παιδαγωγεί με θλίψεις. Καθένα δε που ως υιό Του τον αναγνωρίζει, τον μαστιγώνει με ποικίλες δοκιμασίες. Ο ιερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας αυτό το χωρίο λέει: «Ουκ είπεν πας μαστιζόμενος υιός, αλλά πας υιός μαστιγούται». Δεν είναι απόδειξη ότι καθένας που τιμωρείται είναι και υιός. Αλλά κάθε άνθρωπος, που αναγνωρίζεται ως γνήσιο παιδί του Θεού, δοκιμάζεται. Και συνεχίζει ο ιερός Πατήρ: «Μαστίζονται γαρ και ανδροφόνοι και τυμβωρύχοι και γόητες και μοιχοί και πολλοί τοιούτοι. Αλλ’ οι μεν ως κακοί κολάζονται, ημείς ως υιοί παιδευόμεθα». Συνεχίζοντας και ο απ. Παύλος λέει: «Ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός. Τις γαρ εστίν υιός ον ου παιδεύει πατήρ;» (Εβρ. ΙΒ’ 7). Εάν λοιπόν με υπομονή και καρτερία δεχόμαστε τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, ο Θεός συμπεριφέρεται προς εμάς ως παιδιά Του. Διότι ποιο παιδί υπάρχει που να μην το παιδαγωγεί ο πατέρας του; Και προσθέτει ο απ. Παύλος: «Ει δε χωρίς έστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί» (Εβρ. ΙΒ’ 8), δηλαδή αν όμως είστε χωρίς παιδαγωγία, στην οποία όλοι έχουν γίνει μέτοχοι, τότε είστε νόθοι και όχι υιοί.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα παιδαγωγίας τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην Εκκλησιαστική ιστορία. Για παράδειγμα ο Ιώβ: «Αληθινός, άμεμπτος, δίκαιος, ευσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος». Γνωρίζοντας ο Θεός πως η ψυχή του Ιώβ είναι φτιαγμένη από χρυσάφι, δεν διστάζει να την βάλει μέσα σε μεγάλο καμίνι φωτιάς, για να την κάνει να λάμψει περισσότερο και να διδάσκει όλους τους ανθρώπους, όλους τους αιώνες. Αφού έχασε όλα του τα παιδιά, όλη του την περιουσία και την υγεία του καθόταν μέσα στην κοπριά και έξυνε τις πληγές του με ένα όστρακο. Όμως δεν κλονίζεται η πίστη του. Σε εκείνους που τον έκλαιγαν είπε: «Ουχί πειρατήριον εστίν ο βίος ανθρώπου επί της γης;» (Ιώβ Ζ’ 1). Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι δοκιμαστήριο πάνω στη γη; «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλατο. Ως το Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας» (Ιώβ Α’ 21). «Και εν πάσι τούτοις τοις συμβεβηκόσιν αυτώ ουδέν ήμαρτεν Ιώβ» (Ιώβ Β’ 10)! Αποτέλεσμα: «Ο Κύριος ηύξησεν τον Ιώβ» (Ιώβ ΜΒ’ 10). Διότι τελικά ο Κύριος «ευλόγησεν τα έσχατα Ιώβ ή τα έμπροσθεν» (Ιώβ ΜΒ’ 12). Και ο Δαβίδ λίγα πέρασε; «Εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσίν μου την στρωμνήν μου βρέξω». Και άλλοτε: «Θλίψις και οδύνη εύρον με και το όνομα Κυρίου επεκαλεσάμην. Περιέσχον με οδύνες θανάτου, κίνδυνοι Άδου εύρωσάν με. Και συ Κύριε, έως πότε; Ίνα τι υπνοίς; Ρύσαι την ψυχήν μου, σώσον με Κύριε». Ή μήπως ο Απόστολος Παύλος, το λιβάδι των αρετών (κατά τον ιερό Χρυσόστομο), δεν δοκιμάστηκε; «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι» (Β’ Κορ. ΙΒ’ 7). Μου δόθηκε σκουλήκι στη σάρκα, άγγελος του σατανά, για να με ταλαιπωρεί, για να μην υπερηφανεύομαι. Όμως εκτός αυτού, ο Απόστολος Παύλος πέρασε και ένα σωρό άλλες θλίψεις: «Εν πληγαίς υπερβαολλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις. Υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μιαν έλαβον, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρις εναυάγησα, νυχθημερόν εν τω βυθώ πεποίηκα. Οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλλάση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις. Εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι. Χωρίς των παρεκτός, η επισύστασις μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των Εκκλησιών. Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι; Ει καυχάσθαι δει, τα της ασθενείας μου καυχήσομαι. Ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού οίδεν, ο ων ευλογητός εις τους αιώνας, ότι ου ψεύδομαι» (Β’ Κορ. ΙΑ’ 23-31). Αν ακόμα αναλογιστούμε τα τόσα άλλα που ο Απόστολος Παύλος πέρασε (μεταξύ των οποίων και 4ετής φυλάκιση) καθώς και το μαρτυρικό του θάνατο, θα καταλάβουμε ότι ο δρόμος της ευσέβειας έχει θλίψεις. Έχει όμως και Εκείνον που παρηγορεί. Ο Θεός είναι ο Μόνος που μπορεί να παρηγορήσει τον άνθρωπο. Όταν ο απ. Παύλος ζήτησε να απαλλαγεί από την ασθένειά του, ο Θεός του απάντησε: «αρκεί σοι η χάρις μου, η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Σου είναι αρκετή η χάρη που σου έδωσα και συνεχίζω να σου δίνω. Διότι η δύναμή Μου φαίνεται περισσότερο όταν ο άνθρωπος είναι ασθενής και με τη δύναμη τη δική Μου κατορθώνει μεγάλα και θαυμαστά πράγματα. Γι’ αυτό και ο απ. Παύλος είπε: «Αδελφοί χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολ. Α’ 24). Είμαι γεμάτος χαρά για τις δοκιμασίες και θλίψεις που μου στέλνει ο Θεός. Και «όταν ασθενώ, τότε δυνατός ειμί» (Κορ. ΙΒ’ 10). Όταν εξαιτίας της ασθένειάς μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα, τότε βλέπω τη δύναμη του Θεού να επεμβαίνει και να κάνει θαύματα. Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα: πόσα δεν πέρασε ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (συκοφαντίες, εξορίες), ο Μ. Αθανάσιος (5 φορές εξορίσθηκε και έμεινε 16 χρόνια στην εξορία), οι μάρτυρες της Εκκλησίας. Όλοι όμως γνώριζαν ότι: «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. Η’ 18) και «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. ΙΔ’ 22), «ότι πολλαί αι θλίψεις των δικαίων», αλλά «εκ πασών αυτών ερύσατο ο Κύριος».

Έτσι λοιπόν και ο Σολομώντας έλεγε: «Ώσπερ δοκιμάζεται εν καμίνω άργυρος και χρυσός, ούτω εκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίου» (Παροιμ. ΙΖ’ 3). Όπως καθαρίζεται ο άργυρος και ο χρυσός μέσα στην κάμινο της φωτιάς έτσι καθαρίζονται και οι καρδιές των εκλεκτών του Θεού στην κάμινο της θλίψεως. Και ο ιερός Χρυσόστομος τόνιζε: «Τούτο εστίν ειλικρινής αγάπη και όντως αγάπη, όταν μηδέν όπως τω φιλούντι χρήσιμον φιλώμεθα παρ’ αυτού. Φιλούμεθα γαρ ουχ ίνα λάβη, αλλ’ ίνα δω». Αυτό είναι ειλικρινής και γνήσια αγάπη, ότι ενώ εμείς δεν αξίζουμε τίποτε για το Θεό, Αυτός μας αγαπά. Και μας αγαπά όχι από ιδιοτέλεια για να πάρει κάτι από μας. Μας αγαπά κυρίως για να μας δώσει. Ο Θεός μας παιδαγωγεί «επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. ΙΒ’ 10). Μας σφυρηλατεί και μας παιδαγωγεί για το συμφέρον μας. Μας κατευθύνει για να γινόμαστε από την παρούσα ζωή μέτοχοι της αγίας ζωής της δικής Του. Και ο ιερός Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Παιδεύει, πάντα ποιεί, πάντα σπουδάζει, ώστε γενέσθαι ημάς δεκτικούς της αγάπης αυτού».
Όμως μήπως ο Θεός μας παιδαγωγεί περισσότερο από τις δυνάμεις μας; Ποτέ ! Λέει η Γραφή: «Πειρασμός υμάς ουκ είληφεν ει μη ανθρώπινος» (Α’ Κορ. Ι’ 13). Έχετε υπ’ όψιν σας ότι η δοκιμασία που επέτρεψε ο Θεός να σας επισκεφθεί, δεν είναι παραπάνω από τις δυνάμεις σας. Είναι ανθρώπινη. Για τους ανθρώπους σας και εμάς και όχι για αγγέλους. Και συνεχίζει: «Πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε» (Α’ Κορ. Ι’ 13). Ο Θεός είναι άξιος κάθε εμπιστοσύνης, και σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του, δεν θα σας αφήσει να δοκιμαστείτε παραπάνω από τη δύναμη και την αντοχή που έχετε. Αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι: «ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α’ Κορ. Ι’ 13). Μαζί με τον πειρασμό και την θλίψη θα σας φέρει και το τέλος. Θα δώσει τέτοια κατεύθυνση στην όλη υπόθεσή σας και δοκιμασία σας, ώστε να είστε σε θέση να την υποφέρετε. Άρα καταλήγουμε σε τρία σημεία: (α) Κάθε συμφορά μας είναι σαν εκείνες που συμβαίνουν και σε άλλους ανθρώπους, (β) Ο Θεός ποτέ δεν επιτρέπει να μας έλθει συμφορά ανώτερη των δυνάμεών μας και (γ) Μαζί με τη δοκιμασία μας δίνει τα μέσα και τη δύναμη όχι μόνο να υπομείνουμε αλλά να βρούμε και διέξοδο στη συμφορά μας. Λοιπόν: «Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε»! Μη φοβάστε, είμαι Εγώ δίπλα σας. Ο Θεός δοκιμάζει τους δικούς Του, ποτέ όμως δεν τους εγκαταλείπει. Γι’ αυτό και εμείς ας επαναλαμβάνουμε τους λόγους του Ψαλμωδού: «Ινατί περίλυπος ει η ψυχή μου και ινα τί συνταράσσης με; Έλπισον επί τω Θεώ». Γιατί είσαι βουτηγμένη μέσα στη λύπη ψυχή μου; Γιατί με συνταράσσεις; Στήριξε την ελπίδα σου πάνω στο Θεό.
Συμπερασματικά λοιπόν ο μεγάλος σκοπός της θλίψης είναι να μας ελευθερώσει από τα πάθη, να λειάνει το χαρακτήρα μας τροχίζοντας τα καρκινώματα των παθών, να κατευνάσει τον εγωισμό μας με τις ατελείωτες απαιτήσεις που έχουμε από τους άλλους και να μαλακώσει την καρδιά μας, καλλιεργώντας μέσα μας την αγάπη και τη συμπάθεια απέναντι στους συνανθρώπους μας. Ο πόνος είναι το εργαστήριο της αγιότητας. Αλλά όπως για κάθε διαμάντι κάποια στιγμή τελειώνουν τα τροχίσματα και εκείνο που μένει είναι η αναφαίρετη λάμψη του, έτσι και με τις δοκιμασίες των χριστιανών. Κάποτε τελειώνουν και εκείνο που θα μείνει είναι η λάμψη και η ακτινοβολία της ψυχής. Και σ’ αυτή τη ζωή και στην αιωνιότητα. Ας ανορθωθούν λοιπόν τα παραλελυμένα γόνατα και τα πεσμένα από τη θλίψη χέρια. Θάρρος και δύναμη ας χυθούν στις ψυχές όσων βρίσκονται σε θλίψη. Ας συνεχίσουμε την πορεία μας στη ζωή. Εφ’ όσον είμαστε παιδιά του Θεού ας μη φοβόμαστε: ο Πατέρας παρακολουθεί τον αγώνα μας και σύντομα βραβεύει !

Πως Αντιμετωπίζεται ο Πόνος
Οι θλίψεις δεν είναι πάντα τιμωρίες αλλά και σοφή του Κυρίου παιδεία. Για όσους την αποδέχονται αποδεικνύεται το καλύτερο φάρμακο που βοηθάει στο να αφυπνισθούν, να ξαναθυμηθούν το σκοπό της ζωής τους και να δείχνουν συμπόνια στους συνανθρώπους. Προτού όμως προχωρήσουμε στην υπόδειξη αντιμετώπισης, αναφέρουμε 3 περιστατικά επέμβασης του Θεού: (α) ο Προφήτης Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, (β) οι τρείς Παίδες στην κάμινο του πυρός, (γ) Ο απ. Παύλος στο ναυάγιο. Πόσες και πόσες επεμβάσεις θα μπορούσαμε ακόμα να αναφέρουμε !
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι προσπαθούν μερικοί με το μυαλό τους να αντιμετωπίσουν τη θλίψη. Όμως όσο και αν προσπαθήσει ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ μόνο με το μυαλό του να βρει κουμπί που πατώντας το θα απαλλάσσεται από το βάρος του σταυρού του. Και ας μη νομίσουμε ότι ο σταυρός μας είναι πολύ βαρύς (ας θυμηθούμε εδώ την ιστορία εκείνου που ζήτησε να αλλάξει σταυρό και βρέθηκε σε ένα χώρο γεμάτο από άλλους σταυρούς. Τελικά διάλεξε πάλι το δικό του!).
Πώς όμως αντιμετωπίζεται ο πόνος;
(1) Ποτέ να μη θλιβόμαστε για πράγματα που δεν αλλάζουν. Ένας καθηγητής έλεγε στους μαθητές του ότι υπάρχουν άνθρωποι που συνεχώς κλαίνε, όχι για τις αμαρτίες τους (αυτό θα ήταν καλό), αλλά από εγωισμό και πείσμα για πράγματα που έγιναν στο παρελθόν, ηθικές και υλικές ζημιές οι οποίες τώρα δεν διορθώνονται.. Τους συμβούλευε λοιπόν: «ποτέ να μην κλαίτε για το γάλα που χύθηκε». Όσο και να κλαις μπορείς να ξαναμαζέψεις το γάλα ; Κατά παρόμοιο τρόπο και τα ζητήματα που μας συμβαίνουν. Έγιναν. Άνθρωποι είμαστε με ελλείψεις και ατέλειες. Να προσέξουμε να μην επαναληφθούν. Τι κλαίς; Ερεύνησε τον εαυτό σου. Και αν μεν φταις εσύ, σπεύσε να ζητήσεις συγγνώμη. Αν όχι, μην ταλαιπωρείσαι.
(2) Βλέπε αισιόδοξα. Μερικοί μεγαλοποιούν τα πράγματα, τα υπερβάλλουν και δημιουργούν ατμόσφαιρα απελπισίας. Όχι αδελφέ. «Τη ελπίδι χαίροντες» μας συμβουλεύει ο απ. Παύλος. Δεν υπάρχει ζήτημα χωρίς λύση. Σκέψου λογικά και μελέτησε ψύχραιμα και αντικειμενικά αυτά που σου συμβαίνουν. Χωρίς προκατάληψη, μίσος ή φθόνο για κανέναν. Γιατί να είναι πάντα τα μάτια μας στις λάσπες της απαισιοδοξίας; Ας τα στρέψουμε προς τα αστέρια της ελπίδας. (σελ.110)
(3) Θυμήσου τον δεξιό ληστή. Και οι 2 ληστές υπέφεραν το ίδιο. Όμως πόσο διαφορετική στάση είχαν. Ο δεξιός ληστής αντί να κοιτάξει χαμηλά, τους σταυρωτές του, κοίταξε ψηλά προς τον Κύριο και αυτό γέμισε ελπίδα την ψυχή του. Ιδού λοιπόν και στη χειρότερη στιγμή ο άνθρωπος μπορεί όχι μόνο να ελαφρώσει το σταυρό του αλλά να κερδίσει και τη σωτηρία του.
(4) Πρόσεχε και τις ευλογίες του Θεού. Εκτός από αναποδιές έχουμε και τόσες ευλογίες. Τόσα πολλά αγαθά μας έχει δώσει ο Θεός. Άλλοι είναι φτωχοί, άλλοι άρρωστοι, άλλοι δεν έχουν ούτε φαγητό. Ας μετρήσουμε λοιπόν και πόσα καλά έχουμε. Όχι μόνο τα κακά.
(5) Η δύναμη της πίστεως. Όλα τα προηγούμενα όμως είναι ανίσχυρα να μας συγκρατήσουν στις πολύ δύσκολες στιγμές παρά τις επιταγές της λογικής. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος πάνω απ’ όλα είναι ψυχή και καρδιά. Και για να σταθεί η καρδιά όρθια έχει ανάγκη από ισχυρό στήριγμα. Το στήριγμα αυτό μόνο η πίστη στον Κύριο το χαρίζει. Πρέπει να έχουμε απόλυτη πεποίθηση και εμπιστοσύνη ότι ο Θεός κυβερνάει τη ζωή μας. Τα πάντα τα κατευθύνει προς το συμφέρον μας. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη θέλησή Του. Δεν είμαι ποτέ μόνος. Αλλά πάντα βρίσκεται κοντά μου ο Κύριος και με κρατάει με το παντοδύναμο χέρι Του. Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός έδινε υποσχέσεις στους Πατριάρχες ώστε να μη δειλιάζουν, ούτε να φοβούνται. Λέει στον Αβραάμ: «Μη φοβού, εγώ υπερασπίζω σου, ο μισθός σου πολύς έσται σφόδρα». Είναι άξιο προσοχής ότι ο Κύριος δεν μάλωνε τους μαθητές Του για τη στενοχώρια τους άλλα για την ολιγοπιστία τους: «Τι δειλοί έστε ολιγόπιστοι;». Η πίστη λοιπόν μας εξασφαλίζει ελπίδα και θάρρος για τη ζωή. Ακόμα και οι γιατροί συνιστούν θάρρος και ελπίδα στους ασθενείς τους. Το πραγματικό θάρρος όμως και τη ζωντανή ελπίδα τα εμπνέει και τα δημιουργεί στην ψυχή μόνο η πίστη στο Χριστό. Τη Μ. Πέμπτη που οι μαθητές ήταν ταραγμένοι ο Κύριος τους είπε: «Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία. Πιστεύετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστεύετε» (Ιω. ΙΔ’ 1). Μην ταράσσεστε. Έχετε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και Εκείνος θα σας προστατέψει. Και συνεχίζει: «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Ενώ σε άλλα σημεία λέει: «Δεύτε πάντες προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» και «Άρατε τον ζυγόν μου εφ υμάς και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών».
(6) Κάθε μέρα είναι μια καινούργια ζωή. Μη σκεφτόμαστε τα κακά που μπορεί να συμβούν σε 100, 10, 5, ή 1 μέρα. Ας κοιτάξουμε το σήμερα. Ας αξιοποιήσουμε την κάθε μέρα.
(7) Η ζωντανή πίστη. Όταν η πίστη στο Χριστό είναι ζωντανή μέσα μας τότε όλες οι ανησυχίες εξαφανίζονται. Ο Θεός κυβερνάει τη ζωή μας μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Εκείνος μας ανανεώνει συνεχώς τις ψυχικές δυνάμεις. Πώς όμως γίνεται αυτό; Για να ηρεμήσει το εσωτερικό μας θα πρέπει να διαθέτουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας, όποτε έχουμε ανάγκη. Ασχολούμαστε καθημερινά με τόσα μάταια πράγματα, ας ασχοληθούμε και με τον εαυτό μας. Το μέσο ανανέωσης της πίστεως και της δύναμης της ψυχής είναι ένα: η επικοινωνία μας με το Θεό, δια της προσευχής. Η προσευχή στη θλίψη είναι το πιο δυναμικό και αποτελεσματικό φάρμακο. Ιατροί όπως ο Καρρέλ λένε: «Η προσευχή είναι δύναμη τόσο πραγματική όσο και η βαρύτητα. Ως ιατρός είδα ανθρώπους, οι οποίοι, αφού κάθε άλλη θεραπεία απέτυχε, απηλλάγησαν από την ασθένεια και τη μελαγχολία με την ήρεμη προσπάθεια της προσευχής». Όσες φορές με μια θερμή προσευχή απευθυνόμαστε στο Θεό μεταβάλλουμε σώμα και ψυχή προς το καλύτερο. «Ουδέν ευχής δυνατώτερον», όταν αυτή είναι «πεπυρωμένη και γνησία. Αυτή και τα παρόντα διαλύει κακά και τα αδύνατα αυτή ποιεί δυνατά και τα δύσκολα ράδια και τα δυσχερή ευθέα», σημειώνει η πατερική σοφία. Ο Θεός έχει πολλούς τρόπους και από τη συμφορά να μας απαλλάξει και την υγεία μας να διαφυλάξει και λύση στα ζητήματά μας να δώσει. «Κύριε των δυνάμεων μεθ’ υμών γενού, άλλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσι ουκ έχομεν, Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς». Πάνω στις θλίψεις έχουμε τη δυνατότητα να ψηλαφίσουμε τη δύναμη και την αξία της πίστεως και της προσευχής. Να διδαχθούμε πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι μελετώντας δεκάδες βιβλία και να επαναλάβουμε αυτό που έλεγε ο Δαβίδ: «Ω Κύριε των δυνάμεων μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί Σε».

Περί υπομονής: Η υπομονή είναι φάρμακο που ανανεώνει την ψυχή και το σώμα. Μας χαρίζει νέες δυνάμεις να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Είναι η δύναμη που βοηθάει την ψυχή να αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες περιστάσεις. Είναι η γενναιότητα εκείνη της ψυχής που ακόμα και όταν άδικα διώκεται και κατατρέχετε, όχι μόνο δεν αγανακτεί και δεν επιδιώκει να ανταποδώσει το κακό, αλλά συγκρατείται μέσα στα όρια της ευπρέπειας χωρίς να παραφέρεται και να μνησικακεί. Γενικά είναι η ασφάλεια της ψυχής. Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι: «δια της υπομονής πάντα δούλα γίγνονται». Ναι άλλα πως θα την αποκτήσουμε; Εκείνος που πρωτίστως και κατά ποσότητες τη διαθέτει είναι «ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως» όπως λέει ο Απ. Παύλος. Άρα πρέπει να την ζητούμε από Εκείνον. Όμως και μέσα στο βάθος της ψυχής μας υπάρχουν μεγάλες ποσότητες. Για να έρθουν στην επιφάνεια πρέπει να θερμανθούν με τη φλόγα της πίστεως. Οι ποσότητες αυτές ήλθαν στην επιφάνεια και κατά τους πολέμους, τις εκστρατείες και τις δυστυχίες που πέρασαν άλλοτε οι πρόγονοί μας. Άρα με προσευχή και προσωπική θέληση μπορούμε να θερμάνουμε την υπομονή. Και η αξία της υπομονής είναι μεγάλη. Ο Απ. Παύλος έλεγε: «Καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψη υπομονήν κατεργάζεται» (Ρωμ. Ε’ 3). Καυχόμαστε όταν μας έρχονται θλίψεις, γιατί ξέρουμε ότι οι θλίψεις βοηθούν να αποκτήσουμε την πολύτιμη υπομονή. Και ο Ιάκωβος Αδελφόθεος συμπληρώνει: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν». Όταν πέφτετε σε θλίψεις πρέπει να το θεωρείτε υπόθεση χαράς, γνωρίζοντας ότι η δοκιμαζόμενη πίστη σας έχει ως αποτέλεσμα την υπομονή, η οποία είναι αρετή πολύ μεγάλης αξίας. Και κάποιος ιατρός και Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης έλεγε: «Υπομονή! Το σωτήριο βάλσαμο που γιατρεύει κάθε ψυχή! Η θαυμάσια, μυχιωτάτη δύναμη της βουλήσεως. Ποιος ασθενής δεν αισθάνθηκε ως ευτυχή στιγμή τη γοητεία σου; Ποιος ιατρός αγνοεί ότι οι παροξυσμοί του πυρετού υποχωρούν ενώπιόν σου, διπλασιάζονται δε όταν εσύ απομακρύνεσαι από το κρεβάτι του αρρώστου. Ότι εσύ βοηθάς να δαμάζονται οι δριμύτεροι πόνοι και επιταχύνεις τις δυσκολότερες θεραπείες. Μόνο εσύ είσαι ισχυρή μέσα στον αδύνατο άνθρωπο. Μόνο εσύ είσαι η τελειοτάτη, η ωραιοτάτη αποκάλυψη της ψυχής, ως περικλείουσα δύναμη ικανή να ιατρεύει και το σώμα». Αλλά αν κάποιος δεν θέλει να δείξει υπομονή; Προφανώς δεν μπορεί να διορθώσει το πρόβλημά του. Μπορεί μόνο να το οξύνει περισσότερο. Οι άνθρωποι που χάνουν την υπομονή τους μοιάζουν με τον καπετάνιο που πάνω στην τρικυμία αντί να μένει στη θέση του και να κατευθύνει το σκάφος, τα παρατάει όλα και αρχίζει να τα βάζει με θεούς και δαίμονες για το κακό που τον βρήκε. Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Πόσα προβλήματα δεν θα κερδίζαμε αν τα αντιμετωπίζαμε με καρτερία και υπομονή. «Η ζωή μου έχει γίνει κόλαση. Δεν αντέχω πια. Προτιμώ το θάνατο». Πόσοι και πόσοι δεν σκέφτονται έτσι. Όχι γιατί είναι ανυπόφορα τα παθήματά τους αλλά διότι έχουν αδύνατη θέληση. Κυρίως όμως διότι η ψυχή τους είναι κολλημένη στη ματαιότητα της παρούσας ζωής. Είναι θρησκευτικά αδιάφοροι. Στηρίζονται σε ανθρώπινες δυνάμεις και όταν βλέπουν πως αυτές είναι ανίσχυρες τότε τα χάνουν. Πέφτουν σε πέλαγος απελπισίας, διότι το Χριστό, που είναι το μόνο στήριγμα, Τον πέταξαν. Τα ανθρώπινα στηρίγματα στα οποία ήλπιζαν εξαφανίσθηκαν. Σε τι να στηριχθούν; Έτσι πλημμυρισμένοι από μελαγχολία και απογοήτευση σείονται σαν τα καλάμια. Ενώ όσοι ακολουθούν τα προστάγματα του Θεού μένουν ακλόνητοι. Όπως λέει ο Χρυσόστομος: οι νόμοι και τα προστάγματα του Κυρίου είναι ισχυρότερα και δυνατότερα και από την πέτρα. Γι’ αυτό σε εκείνους που με ακρίβεια τα φυλάσσουν πραγματοποιείται ο λόγος του Κυρίου: «κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν άνεμοι και προσέπεσαν τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε». Δηλαδή όταν υπομένουμε με καρτερία τις θλίψεις στο τέλος λάμπει η αρετή, η αγάπη και η αφοσίωσή μας προς το Θεό. «Πονώ Κύριε, θρηνώ, σείομαι ολόκληρος, αλλά το βλέπεις με ειλικρίνεια . Θεέ μου, μέσα από τα βάθη της πονεμένης μου καρδιάς Σου ψιθυρίζουν τα χείλη μου: Γενηθήτω το θέλημά Σου». Και τότε συμβαίνει κάτι στο δοκιμαζόμενο παιδί του Θεού, που όσοι δεν το έζησαν δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Η ψυχή εισέρχεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα ουράνιας γαλήνης και ο άνθρωπος πάσχει χαρούμενα! Υποφέρει ειρηνικά ! «Δι υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Εβρ. ΙΒ’ 1). Και όπως έλεγε ο προφήτης Ησαϊας: «Οι υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν, πτεροφυήσουσιν ως αετοί, δραμούνται και ου κοπιάσουσι, βαδιούνται και ου πεινάσουσιν» (Ης. Μ’ 31). Δηλαδή, εκείνοι που υπομένουν τα θλιβερά της ζωής με πίστη και ελπίδα στο Θεό, θα ανανεώνεται η δύναμή τους συνεχώς. Θα ανανεώνονται τα φτερά της ψυχής τους, όπως συμβαίνει με τους αετούς. Ενώ θα τρέχουν, θα αγωνίζονται, θα υποφέρουν, δεν θα αισθάνονται κανένα κόπο διότι θα στηρίζονται στο Θεό. Ενώ θα βαδίζουν επί ώρες, δεν θα πεινούν. Και ο Κύριος λέει: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. ΚΑ’ 19). Όσοι θέλετε να προοδεύσετε στη χριστιανική ζωή θα πρέπει να κτίσετε τη ζωή σας πάνω στην υπομονή. Η τελειοποίησή μας δεν είναι έργο μιας μέρας αλλά μιας ζωής. Και ο Ιάκωβος Αδελφόθεος λέει: «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν. Ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν» (Ιακ. Α’ 12). Είναι πανευτυχής ο άνθρωπος εκείνος που με υπομονή και καρτερία βαστάζει κάθε δοκιμασία και θλίψη. Και όταν δια μέσου της δοκιμασίας γυμνασθεί και σταθεροποιηθεί στη χριστιανική ζωή, θα λάβει ως αμοιβή το στεφάνι της αιώνιας ζωής, το οποίο έχει υποσχεθεί να δώσει ο Κύριος σε όσους Τον αγαπούν. Και όπως λέει και ο Ιωάννης Χρυσόστομος: «Αν τοίνυν ενέγκης τας αλγηδόνας και ευχαριστήσης εις τας θλίψεις, μαρτυρίου στέφανον έλαβες». Αν με υπομονή υποφέρεις τα θλιβερά της ζωής σου και στις θλίψεις ευχαριστήσεις το Θεό, εξασφάλισες στέφανο μαρτυρίου.
Ας δείχνουμε λοιπόν υπομονή στα θλιβερά γεγονότα της ζωής μας. Και ο Θεός βλέπει τον αγώνα μας και θα μας ανταμείψει.