Φθόνος

Ερωτήθηκε κάποτε ένας σοφός: Ποια είναι εκείνα τα μάτια που βλέπουν καλύτερα; Τα σκουρόχρωμα ή τα γαλανά; Των ανδρών ή των γυναικών; Των ανθρώπων ή μήπως τα μάτια των ζώων; Κι ο σοφός αποκρίθηκε: Τα μάτια που βλέπουν καλύτερα... είναι αυτά των φθονερών γιατί βλέπουν από απόσταση, βλέπουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, βλέπουν ακόμη και όσα δεν υπάρχουν. Ένα μόνο πράγμα δεν βλέπουν, το καλό. Και όταν το εντοπίσουν, τότε γεμίζουν δάκρυα και σφαλίζουν για να μην το βλέπουν. Φθονεροί και αδίστακτοι άνθρωποι δεν έλειψαν, από καμιά εποχή και κοινωνική οργάνωση. Είναι «άνθρωποι» χωρίς ανθρωπιά, που αρέσκονται να κάνουν το κακό και να σκορπούν τον όλεθρο. Η γλώσσα τους εμπεριέχει θανατηφόρο δηλητήριο που εκτοξεύεται αδιακρίτως επί δικαίους και αδίκους και δολοφονεί υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, δυσφημεί προσωπικότητες, ακυρώνει προσπάθειες. Γι΄ αυτούς ο ιερός ψαλμωδός αναφέρει «ηκόνησαν γλώσσα αυτών ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών» (Ψαλμ. 139,4). Ο φθόνος είναι ένα αδυσώπητο θηρίο που δεν βλάπτει μόνο τους άλλους, αλλά κυρίως τον ίδιο το φορέα του. Ο φθονερός βασανίζεται και υποφέρει ψυχοσωματικά. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι «όπως το ξύλο τρώγεται από το σκουλήκι και ο σκόρος τρώει το μαλλί, έτσι και ο φθόνος καταφλογίζει τα κόκκαλα και την ψυχή των φθονερών που είναι χειρότεροι από τα θηρία και τους δαίμονες». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τονίζει σοφότατα ότι το πάθος του φθόνου είναι ταυτόχρονα το πλέον άδικο και το πλέον δίκαιο άδικο διότι κακοποιεί τους καλούς και τους φαρμακώνει, δίκαιο διότι πρωτίστως βασανίζει εκείνους τους άφρονες που το καλλιεργούν.